Wij werken aan
jouw kerst
Sint en Piet liggen nog te luieren in Spanje, en die lui van het tuincentrum werken aan MIJN kerst. Je zou toch bijna een ambulance bellen.
Heerlijk hè, dat het nog steeds zomer is? Op 21 september begint de herfst pas en het is vandaag verrukkelijk weer. Ik werk in de tuin. De rozen bloeien nog steeds. De vrouwenmantel ook. Als je die afknipt na de bloei, gooien ze er in september nog een tweede rondje bloemen tegenaan. Zomer waar ik maar kijk en ik loop lekker op blote voeten door het gras. Omdat de planten in de bakken verdroogd zijn (eigen schuld), rijd ik naar het tuincentrum. Ik ga chrysanten halen en ander leuk spul om nog zeker een paar maanden tegen fleurige zaken aan te kunnen kijken.
Kom ik het tuincentrum binnen, weet ik even niet waar ik ben beland. Wat is dit voor gekkigheid? Het hele pand ligt overhoop. Dozen, hekken en hier en daar al kerstuitstallingen. Een geheel in rood opgetutte joekel van een kerstboom, dikke plaids, kaarsen, versierselen, een levensgroot neprendier. Zijn ze nou helemaal mesjogge geworden? En wat staat er op de borden boven de hekken: WIJ WERKEN AAN JOUW KERST. Dat wil ik helemaal niet! Ik werk wel aan mijn eigen kerst als de tijd daar is. Sint en Piet liggen nog te luieren in Spanje, en die lui van het tuincentrum werken aan MIJN kerst. Je zou toch bijna een ambulance bellen.
Ik vraag een personeelslid naar het hoe en waarom achter deze belachelijke vertoning. Het kost veel tijd om iets moois op te bouwen, zegt hij, en de mensen willen het. Sterker nog, ze éisen het. Eisen?? Ik geloof er niets van. Mij is niks gevraagd. Dit wordt op touw gezet om ons ertoe aan te zetten onze huizen op tijd kerstklaar te maken. Ik wil gewoon viooltjes en chrysanten. Over 3,5 maand is het pas kerst. Dus hier zijn ze meer dan een kwart jaar bezig met die kersterige ongein, en dat vind ik gek.
Totdat ik die lieve hondjes zie met een kerstmuts op. Ooooh, wat leuk voor de kleinkinderen. Ik gooi er vijf in de kar. (Vijf terwijl ik vier kleinkinderen heb? Ja… sssst… want rond kerst word ik nog een keertje oma als alles goed gaat.) Dan aarzel ik. Hun papa’s en mama’s zien me aankomen met die hondjes. Ik hoor ze al: ‘Mam! Wat moeten we met die kitscherige zooi?’ Ze zijn ook nog van steen. Hoe lang zouden ze heel blijven? Was ik bijna voor deze opdringerige kerstbijl gegaan. Ik zet ze terug. Met een zucht. Dat wel.
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
