Toen Diana met Charles in de echt werd verbonden mochten we bij het p.r.-bureau waar ik werkte de hele ceremonie op tv zien omdat er anders toch niemand op kantoor zou komen. De tent is ongeveer afgebroken die dag. Bij de bruiloft van Máxima en Willem Alexander hield ik het ook heus niet droog bij het horen van het hartverscheurende Adios Nonino en ook ik heb daarna nooit meer iemand zó mooi zien huilen als Máxima! Op de dag van het huwelijk van Meghan en Harry kwam ik met dochters terug uit Noorwegen. Ik met mijn iPhone op de achterbank (over de rekening daarna heb ik het liever nooit meer!):
‘Wie? Amal Clooney? Ooh, zo mooi is zij. Wat heeft ze aan?’
‘Wat? Victoria Beckham chagrijnig? Toch schijnt ze in het echt heel aardig te zijn. Weer een huwelijkscrisis denk ik.’
Voor de jurk zijn we voor de zekerheid maar even gestopt.
Een heel klein onderzoekje leert me dat de lezers- en kijkprofielen van royal-achtige tijdschriften en programma’s ‘vrouwen’ zijn. Soms dertigplus, soms veertigplus, altijd vrouwen. Een zoekopdracht voor ‘prinsessenjurken’ levert ontelbaar veel hits op met net zoveel plaatjes en foto’s van dolgelukkige meisjes in knalgele en Barbieroze synthetische, brandgevaarlijke jurkjes. Bij ‘prinsenpakjes’ word ik linea recta naar prins carnaval geleid en verder niets.
De zoektocht naar de ‘prins op het witte paard’ is een universele. Van een jongen die smachtend wacht op zijn ‘prinses op het witte paard’ heb ik nog nooit gehoord.
Ik hou het maar op dromen dus, dat vrouwen – de meeste vrouwen of veel vrouwen? – heerlijk kunnen zwijmelen bij koninklijke bruiloften, prinsessenjurken en prinsen op witte paarden.
