Franska.nl

Vorige week was het zover! Lente, verplicht thuisblijven (i.v.m. met mantelzorg), even wat minder werk, schoonmaakdrang en een schuur die al jaren schreeuwt om (opruim)aandacht. En met schuur bedoel ik ook schuur! Niet een gezellig keetje met drie fietsen, zes plankjes, een potje met schroefjes en een stapeltje tuinstoelen, maar een flink gebouw dat vol staat met rotzooi. Rotzooi van onszelf, rotzooi van familie, van buren, vrienden, kennissen en andere aardbewoners die al dan niet bezig zijn met verbouwen, opruimen, verhuizen, scheiden, krap wonen, of zelfs met helemaal niets meer.

En dat de laatste categorie, na hun overlijden, de spulletjes niet meer komt ophalen, daar kan ik nog wel begrip voor opbrengen. Maar van alle anderen vraag ik me weleens af wat er nou zó belangrijk was aan al die zaken, dat ze toen écht niet verkocht, weggegooid of weggegeven mochten worden, maar waar nu allang geen haan meer naar kraait. Er zijn zelf mensen die ik nooit meer spreek, maar die nog altijd een stukje opslagruimte hebben in mijn leven. Het wordt dus hoog tijd dat ik hoofd en hart ook eens ga opruimen, maar ik wilde maar even beginnen met de schuur. Ik betrad dus het pand, sloeg de spullen van de anderen maar even over, en begon in ons eigen tuinhoekje, waar ik al snel weemoedig zat te spelen met vijf identieke setjes “emmertje-schepje-vormpjes-zeefje.”

Waarom staat dat eigenlijk nog hier, vroeg ik me af? De jongste telg leent allang mijn auto, en de rest wil ik niet op ideeën brengen nu ik eindelijk weer wat tijd voor mezelf (en de schuur en wat mantelzorg) begin te krijgen. Snel weg ermee dus! Voordat iemand het ziet!

Daarna sorteerde ik veertien losse buitenlampjes (maar helaas maar negen prikkers om ze in de grond te steken), acht kromme (absolúút onbuigbare) bloemenschepjes, en vijf losse stelen met niets eraan. Als heks ben ik dus ook al niet geschikt, want mijn wagenpark zou om te huilen zijn. Toch heb ik met drie losse borstels nog iets kunnen fabriceren waarmee ik mijn straatje zou kunnen schoonvegen, maar ik realiseerde me tegelijkertijd dat ik veel meer ruimte had kunnen hebben als ik wat vaker in de tuin zou werken en wat minder vaak zou vallen voor goedkope aanbiedingen bij de kassa’s van supermarkten, tuincentra en bouwmarkten.

En toen stuitte ik op een hogedrukspuit, een bladblazer en een hakselaar!

Oeeee … daarmee zou ik héél snel de schuur aan kant kunnen krijgen, bedacht ik. Maar ik heb me beheerst. Net zoals ik me blijkbaar altijd heb beheerst met de verticuteerhark. Het prijskaartje en de gebruiksaanwijzing van jaren geleden zat er nog op, maar ik had dat ding nog nooit gezien. “Voor het verwijderen van mos en onkruid, en het egaliseren van gras,” stond erop. Tsss. Te laat! Bij ons in het gras breek je allang je nek over klavertjes en mos, maar ach … het is groen. Toch? En dat absorbeert de vele hoosbuien door opwarming van de aarde, het loopt lekker zacht en er zullen ongetwijfeld nog een paar klavertjes vier tussen zitten ook. En die brengen geluk, toch? Dus die moet je laten staan!

Bovendien ben ik altijd bang dat ik het verkeerde weghaal als ik aan het wieden sla, omdat ik ooit eens heel enthousiast onkruid heb gewied in de moestuin van een vorig huis, en daar bleek ik achteraf de rabarber en de aardbeien te hebben verwijderd, maar de wietplanten (van de vorige bewoners) te hebben gered. Dat werd me toen haarfijn uitgelegd door de buurman die bij de politie zat en die gezellig over de schutting kwam hangen om kennis te maken. Hij heeft me toen heel vriendelijk alles uitgelegd over mannetjes- en vrouwtjesplanten en me vervolgens geadviseerd (lees verplicht) om mijn moestuintje leeg te halen, om te voorkomen dat ik zou worden vervolgd. En toen stond er dus helemaal niets meer in mijn moestuintje. Het tuintje dat me zo verliefd had doen worden op dat huis.

Maar zover is het in de schuur van mijn huidige huis nog lang niet. Voordat ik híer niets meer heb staan, ben ik wel even verder. Pfff. Wordt (verplicht) vervolgd …