Franska.nl

‘Kook jij nu altijd voor jezelf?’ vragen mensen mij vaak. En mijn antwoord is altijd volmondig ‘Ja!’ Maar wel met de toevoeging ‘Als ik er ben…’, want ik eet ook vaak niet thuis. Dan eet ik bij vrienden of in een restaurant of op locatie als ik opnames heb.

Deze week was zo’n week. Voor het weekend had ik veel ingeslagen omdat mijn zoon en zijn gezin gezellig twee nachtjes kwamen logeren. Heerlijk vind ik dat. Uitgebreid ontbijten en lunchen en ‘s avonds lang tafelen. Eendjes voeren met mijn kleindochters (schijnt niet meer te mogen tegenwoordig, maar ‘mijn’ eendjes worden verder door niemand bijgevoerd), spelletjes doen, koekjes bakken, je herkent het vast wel.

Maandag had ik een afscheidsetentje van iemand die naar Amerika gaat emigreren. Zo’n etentje waar ik van hou: ongedwongen aan lange tafels met veel mensen en aangename gesprekken. Een vriendin die daar ook aanwezig was had me in het weekend een appje gestuurd. Ze was op een beurs een antiek kookboek tegengekomen waarvan ze zeker wist dat ik het zou willen hebben, maar waarvan ze niet zeker was of ik het al had. Een vegetarisch kookboek van 100 jaar oud. Bijzonder, want in die tijd was een vegetarisch kookboek een grote uitzondering. Ze heeft het vervolgens heel lief voor me gekocht. Geweldige recepten ook. Keer op keer verbaast het me weer hoe goed en gevarieerd er meer dan 100 jaar geleden gegeten werd. Gevulde artisjokken, gestoofde aubergines, tientallen varianten met aardappel, om maar over de talloze ei-varianten te zwijgen (die omelet met bitterkoekjes ga ik binnenkort zeker uitproberen).

De uitgever van het antieke boek was Nijgh en van Ditmar en laat dat nu net mijn nieuwe uitgever zijn. Met haar had ik deze week ook een meeting over twee nieuwe boeken die eraan gaan komen. En alvast een primeurtje voor jullie: in oktober verschijnt Dineren aan de Gracht in samenwerking met Museum van Loon. In het museum komt een grote tentoonstelling over meerdere eeuwen tafelcultuur, en daar zijn we al een poos mee in de weer.

En je begrijpt: na al dat praten krijg je trek en dus gingen we uit eten en at ik wéér niet thuis.

Donderdag werd ik met een heel andere manier van eten geconfronteerd: eten voor ouderen in een instelling. Geen sexy onderwerp misschien, maar wel een onderwerp dat besproken moet worden omdat we er vroeg of laat allemaal mee te maken krijgen in onze omgeving. Ik ben het boegbeeld van de Taskforce Gezond Eten en Ouderen, dat door de ministeries van VWS en Economische Zaken in het leven is geroepen. Gelukkig zijn er talloze initiatieven die ervoor zorgen dat er weer vers gekookt wordt, gewoon op de afdeling. Want hoe belangrijk is het om daar waar het kan nog bij te dragen aan meer plezier en vooral ook een betere vitaliteit door middel van eten. En dat probeer ik letterlijk en figuurlijk in beeld te brengen. En ik moet hier tegelijkertijd oprecht zeggen dat ik mateloze bewondering heb voor iedereen die met passie in de zorg werkt.

Een week vol tegenstellingen dus als het om eten gaat en nu op weg naar la douce France… Parijs ik kom er aan! (wordt vervolgd.)