Waar gaat het heen met die sociale media?
Vooropgesteld. Ik heb geen Instagram. En geen Facebook. Geen enkele behoefte aan.
Ik ben wel een beetje klaar met die informatie-aftap van alle instanties en platformen en bovendien, ik hoop dat ik niemand beledig, hoef ik niet al het geneuzel van die en die voorbij te zien komen. Mijn man doet het wel. Uren actief op Facebook. En vrolijk dat hij er van wordt. Bericht uit China, de hond van nicht A is terecht. Van die dingen. Wordfeud is mijn enige digitale activiteit. En Franska.nl en de nieuwssites lezen natuurlijk. Maar al Wordfeud-end word ik ook bijgepraat door vrienden en familie.
Verwonderd gluur ik wel eens mee met mijn dochter. Zij lijkt ook vastgeklonken aan haar toestel. Wat mij opvalt, en wat haar gelukkig ook verbaast en frappeert, zijn alle filters die weg lijken te vallen. Ik word bedolven onder insta-posts met bevallingsverhalen. Baby’s met eigen Instagramaccounts (die vaak ook nog commercieel uitgebuit worden, ik hoop maar dat de verdiende euro’s op hun spaarrekeningetjes belanden en moeders er niet een nieuwe designertas van koopt), hashtags (dat is dat # met daarachter een kreet zodat je dat onderwerp makkelijk kunt opzoeken) met de babynaam en vandaag zag ik dus zo’n intieme bevallingsfoto.
Het ging om Chiara Ferragni. Een Italiaans fenomeen (ik heb er geen ander woord voor kunnen vinden) met 12 miljoen volgers. Die plaatste vandaag dus gewoon een foto met de huil die je alleen meemaakt op het moment dat je baby je lichaam verlaat. Die huil. Noem me bejaard en hopeloos ouderwets maar ik vind dat nogal wat. Zo zag ik laatst ook foto’s van Leontine Borsato. Op reis met man Marco. Beeldschoon vind ik haar en ze lijkt me sympathiek, maar toch. Zij en haar man heen en weerden op beider accounts hoeveel ze wel niet van elkaar hielden. En hoe mooi hij haar wel niet vond. Niet dat ik een foto van hen samen zag waar ze het heel gezellig hadden, dat niet. Ik zag beeldschone foto’s van haar in wisselende pakjes (allemaal even beeldig) tot me zelfs opviel dat ze dezelfde zinnen deelden. Samen even weg is thuis komen bij elkaar. Met zo’n # ervoor dus. Ook vroeg de een de ander of ze een dansje zouden gaan wagen. Op Instagram dus.
Nogmaals. Misschien ben ik hopeloos uit de vorige eeuw maar ik kon niet ophouden met denken; jullie zijn toch samen op reis? Nou dan. Leg dat ding weg en praat met elkaar. Maar goed, dan had ik weer niks om me lekker over op te winden. Misschien dat ik toch maar ‘op’ Instagram moet. Al is het maar om mijn dagelijkse dosis verwondering.
Door Pleuntje
