Franska.nl

De donkerbruine kijkers van R., de beste vriendin van middelste meisje, kijken me aan. Zoals Flo ons gezin kleurt, zo kleurt ze ook de vriendinnen van mijn andere dochters.

Die weten inmiddels dat je best tien kunt zijn en nog steeds heel erg graag naar Lama Lama kunt kijken. Of dat je best tien kunt zijn en nog steeds graag ‘Als je in mijn buikje kijkt’ van Monique Smit meezingt. Gevolgd door ‘Tien olifantjes zingen retteketetketet, retteketetketet’. Ook weten ze dat je niet aan haar knuffels moet zitten (of het in ieder geval heel goed moet vragen) en dat je onbedaarlijk met haar kunt lachen, lekker tegen haar aan kunt knuffelen op de bank en dat ze danst van plezier als ze je ziet binnenkomen.

Omdat het vinden van vriendinnen voor Flo best lastig is, zijn de vriendinnen van haar zussen ook een beetje van haar. Is Flo jarig, dan verzamelen haar vriendinnen zich. Sophia, Ravy en Viviënne staan voor de deur met cadeaus en kaarten. Op één staat geschreven: “Lieve Flo, gefeliciteert met je verjaardag. Ik vint jou heel erg lief.”

Op andere partijtjes kruipt Flo naast de vriendinnen op de houten bank aan de eettafel. Trots lijken ze, dat Flo hen heeft uitgekozen om naast te komen zitten. En bovendien, als je naast Flo zit, is het sowieso niet saai.

Gisteren haalde ik met Flo samen ons jongste meisje op. Ze speelde met een vriendinnetje flink wat straten verderop. Flo op de fiets, ik met Monti er achteraan. Eenmaal op de plaats van bestemming, ging Flo op onderzoek uit. Ze opende een deur die niet open mocht, kieperde de inhoud van de schoenendoos met Barbies om en zong ondertussen de kraker van de tien olifantjes.

Robin, het vriendinnetje van mijn jongste, liep naar haar vader toe. “Ze doet een beetje anders, pap, maar daar kan ze niets aan doen. Ze is namelijk dyslectisch.”