Franska.nl

Toen we voor het eerst samen met vakantie gingen, wist ik natuurlijk precies hoe het moest. In de zomer moet je niet naar Italië gaan, want veel te warm. Je ligt te puffen in je tent en drijft er als het ware ’s ochtends uit. Dus ga je in september. Dat dan ineens na vijftien september heel veel campings gesloten zijn en we er zelfs van eentje afgestuurd werden omdat ze gingen opruimen, kan gebeuren. Want ja, september hè?

Er is altijd nog wel ergens een plekje te vinden, maar dan sta je vaak dus wel in je eentje op zo’n camping. Nergens een kampwinkel te bekennen, de reguliere bemanning vertrokken, dus je rommelt maar wat aan. Wel lekker rustig. En tja, ook af en toe regen. Soms zelfs een paar dagen achter elkaar. Want ja, september hè?

Zaten we dan in ons kleine tentje onder de dennenbomen in de eindeloos doordruipende regen, onder het veertig centimeter uitstekende overkappinkje van tentdoek. En omdat het met zus samen vroeger ook altijd goed ging met dat tentje  en we deze keer zelfs een soort schuimrubberen eierdoppending hadden als matras, leek het toch een stuk luxer. En trouwens, tijdens je eerste vakantie samen is alles leuk.

Elke avond uit eten gaan wordt op een gegeven moment ook saai, zelfs al zit je in Italië aan het Torre del Lago Puccini, met een toprestaurant in de buurt. Aan de wand gesigneerde foto’s van beroemdheden, waaronder eentje van Sophia Loren. Een en al romantiek. Overigens waren de restaurants ook niet meer zo fanatiek, die waren de halve week gesloten. Want ja, september hè?

Tegenwoordig lopen er in het voor- en naseizoen giga-veel buitenlandse toeristen en blijft alles veel langer open daar in Toscane. Toen nog niet. Wij hebben dus eigenlijk de boel daar een beetje aan de gang gebracht voor al die toeristen. Graag gedaan. Voor ons werd het toen dus boodschappen doen en zelf aan de slag op dat ene pitje.

Koken onder een afkappinkje van veertig centimeter op een wiebelend pitje is nog tot daaraantoe, maar niet meer licht hebben dan dat van een zaklantaarn en dan ineens constateren dat er zeker vijftien paar ogen naar je zit te staren, maakt het een beetje minder romantisch. Bleken de dertig ogen te zijn van wilde honden, die graag ook een hapje van ons bord wilden. Overdag hadden we ze wel over het verlaten strand zien lopen, maar daar was waarschijnlijk niet meer genoeg te vinden. En eerlijk is eerlijk, ons gekokkerel rook ook wel lekker. Niets geven aan die hongerige types maakte de stemming er niet beter op. Wel geven sloeg aan, maar weer een beetje ‘te’. Ze rukten steeds verder op. Wilden natuurlijk ook onder dat overkappinkje.

Mooi dat we de volgende dag vertrokken zijn. En na thuiskomst een iets grotere tent gekocht hebben voor het jaar erop. Met een ieniemienie-voortent, maar eentje die wel dicht kon.

PS. Op de volgende camping die we aandeden liepen we die nacht allebei een stijve nek op, want het was ineens de ‘Notte di San Lorenzo’. Dat is het vanavond trouwens ook. De nacht van de ‘stelle cadente’ (=vallende sterren), zo’n 40 a 60 per uur!) Ik hoop op een heldere hemel.