Van m’n moeder geleerd
Zonder dat ze het gemerkt heeft. Kwam door een simpele opmerking in een gesprek tussen haar en een andere mevrouw.
Zonder dat ze het ooit gemerkt of geweten heeft, heb ik een mooi lesje van m’n moeder geleerd. Het is niet dat ik het bewust nooit aan haar heb verteld, die les, maar het schoot me deze week ineens te binnen. Ik liep ooit als jong meisje naast m’n moeder ergens in de stad, toen ze iemand tegenkwam wiens man ernstig ziek bleek te zijn. Ik kende die mevrouw niet, maar wachtte netjes tot het gesprek ten einde was.
Na een heel verhaal over het verloop van de ziekte, al het gedoe met artsen en ziekenhuizen, over hoe het in huis ging en uiteraard een verhandeling over hoe het nu met hem ging, vroeg m’n moeder haar opeens: ‘Maar hoe is het nu met jou, want dit heeft ook z’n weerslag op jou, er wordt nogal veel van je gevraagd en niemand die daar eens aan denkt, lijkt me.’ Die mevrouw was zo dankbaar voor deze vraag. En ik zó onder de indruk…
M’n moeder dacht dus al decennia voordat het begrip mantelzorg ooit was uitgevonden aan de mantelzorger. En daar had ze natuurlijk zo’n gelijk in. Het heeft zo’n indruk op me gemaakt, dat ik me altijd wanneer ik iemand spreek wiens man of vrouw in de lappenmand is, dit gesprek herinner en daardoor meteen aan de wederhelft denk. Want natuurlijk, het zal best vanzelfsprekend gevonden worden dat je de zorg op je neemt. Maar het komt allemaal wel op jouw schouders en je hebt het ook nog maar eens in je eentje te verwerken…
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs. sfeerbeeld :Getty Images
