Franska.nl

De ene na de andere oproep valt in je bus als je de vijftig bent gepasseerd. Is het niet voor een mammografie, dan wel voor baarmoederhals- of darmonderzoek. Het gebeurt zelfs dat er twee van die oproepen in een week binnenkomen. Ze moeten het ook niet overdrijven.

Het bevolkingsonderzoek darmkanker had ik op de bus gedaan en jawel hoor: raak. Iets gevonden. Ik moest een colonoscopie. Ik kreeg eerst een intakegesprek, waar me verteld werd dat ik eigenlijk niet mee had hoeven doen, want mijn laatste onderzoek was in 2014. Jaartal was ik zelf helaas even vergeten. Er schijnt namelijk best vijf jaar tussen te mogen zitten. Dus ik mocht kiezen, ja/nee colonoscopie.

Maar ja

Omdat er iets gevonden was, wilde ik toch wel even zeker weten dat alles oké was. Dus was ik weer een dag bezig met vier liter van die vieze laxeerdrank slikken en vervolgens ‘leeglopen’. Sorry… vies praatje. Om de spanning niet op te voeren, vertel ik alvast maar even dat de uitslag oké was. Het onderzoek zelf is een ander verhaal. Ik kreeg een roesje, net als de vorige keer. Daarvoor steken ze een infuusnaald in je hand, waar dan in de behandelkamer dat verdoof-spul doorheen moet.

De mevrouw die de naald erin moest zetten kon m’n aders niet vinden. Ze wist niet zeker of de naald goed zat en zei: ‘als het pijn doet en het wordt dik en blauw, dan zit ‘ie niet goed en moet het opnieuw’. Het deed pijn. Maar het werd niet dik en blauw (dat werd het later thuis pas). Ze concludeerde dus dat de naald goed zat. Waar die naald in zat, geen idee, maar dat het roesje voor geen meter z’n werk deed, was tijdens het onderzoek overduidelijk.

Au, au, au

Ze deden halverwege, om de pijn te verlichten, nog wat extra ander spul door die naald, maar ook dat zonder effect. Ik heb mee liggen helpen om het onderzoek-apparaat de goede kant op te geleiden, zodat de pijn een beetje verlicht zou worden. Met weinig succes overigens. Heb de complete ‘binnenkijker’ live gezien en op de terugweg naar de uitslaapkamer zelf de deuren opengehouden, zodat het bed er makkelijk doorheen kon. En eigenlijk kon ik daarna ook gewoon weglopen, want ik was klaarwakker. Niks uitslapen. Bijkomend voordeel, dat wel. Maar of ik de volgende keer weer zo onbevangen zo’n onderzoek inga? Kweenie. Ga er best een beetje een traumaatje aan overhouden, ben ik bang.