Niet lachen
Soms slaat het gewoon toe, dan doe ik dit ineens. Terwijl niemand me erom vraagt.
Soms. Niet altijd. Maar soms hè, dan heb ik zo’n bui dat ik denk dat ik de wereld een beetje leuker moet maken. En dat uit zich dan bijvoorbeeld in een toilet van een restaurant of benzinepomp. Ga ik ineens de boel glimmend staan poetsen, nadat ik m’n handen gewassen heb. Gewoon omdat ik het zelf ook leuk vind, als het er netjes uit ziet.
Niet dat ik met een emmer sop en zo van huis ga, of een pakje Glorix of Dettol-lapjes in m’n zak heb, maar gewoon even wat papier uit de afdroog-papierautomaat en dan de boel droog en glimmend poetsen. Tot en met glimmende kranen aan toe. Want ik weet wat het effect is als je het laat verslonzen. Wordt het met de minuut erger. De volgende denkt dat het allemaal niet zoveel uitmaakt. En zo gaat het door. Van kwaad tot erger. Totdat er een moment komt, waarop bepaalde mensen blijkbaar zelfs gaan denken dat het een soort vuilstort is. Nou, dan wil ik niet meer naar zo’n toilet.
Natuurlijk weet ik wel dat het een druppel op een gloeiende plaat is, dat ene mini-poetsbeurtje af en toe van mij. Maar toevallig vind ik dan wel dat ik weer eens lekker bezig ben geweest. En er is in elk geval een leuke verrassing voor degene die na me komt.
Door: Franska
