Franska.nl

Klinkt gek, maar het was niet anders. Wij zwommen vroeger met schoenen aan. Die ene keer dat ik m’n schoenen vergeten was, ging het compleet mis. Dat zwemmen zelf niet, want voordat ik helemaal ‘door’ was, was het kwaad al geschied. Van zwemmen kwam het die dag helemaal niet meer. En het was zo warm, dat je eigenlijk niets liever wilde dan een lekker plons ter afkoeling. Mij niet meer gezien.

Het was niet gewoon warm, maar snik-snikheet. Dat heb je namelijk in Kroatië in de zomer. Dus m’n ouders waren dolgelukkig, toen ze onderweg een plekje vonden waar ze de auto kwijt konden en naar beneden konden lopen, waar zomaar een privé-strandje was. Helemaal voor ons vieren alleen. Even afkoelen in dat frisse zeewater. Eerst het zelfgehaakte netje met limonadefles in het water en toen wijzelf.

Ik ging op blote voeten heel voorzichtig te water. Stapje voor stapje. Vele malen voorzichtiger dan moeder en zus. Die stapten plons-plons-plons zo de zee in en zwommen spetterend weg. Snorkel op het hoofd. Ik liep te piepen en te glibberen over gladde stenen, want ik zag het gevaar al aankomen. Uitglijden en kopje onder. Niks voor mij, angsthaas die ik was. En ik moest ook nog heel goed opletten, want er lagen zee-egels. Nou als je daarin viel, was je wel heel ver van huis.

Jawel hoor, foute boel. Ik gleed van een steen af, probeerde niet kopje onder te gaan en stapte zo voluit in zo’n zee-egel. En wat doen die grapjassen? Die steken hun stekels uit en laten ze dan los. M’n voet zat vol. He-le-maal vol. Enige wat m’n moeder bij zich had was een nood-verband-trommeltje. Zat geen pincet in, maar die stekels móesten eruit. Dus dan maar met een schaar. Eenentwintig heeft ze er op die manier uitgepeuterd. Jodium erop, verband eromheen en ik was weer genezen verklaard. Hoewel.. een half jaar later groeide er ineens nog een stekel uit. Nummer tweeëntwintig.

Altijd schoenen aan dus vanaf die dag. En je begrijpt, die hele aanlokkelijke blauw-turquoise zee wordt door mij nooit meer spontaan betreden zonder eerst een grondige inspectie op zwarte stippels op de bodem.

En snorkelen kan ik nog steeds niet. Dat heb ik maar aan zus en moeder overgelaten. Gaat bij mij compleet mis met ademhalen. Continu beslagen ruit. Maar beter ook, want ik zie van alles langs zwemmen waar ik gevaar in zie. Ooit lag ik in Curaçao op een luchtbed over de rand van het hoofdkussen met zo’n snorkelglas te koekeloeren. Kon dus eigenlijk helemaal geen kwaad, maar toch. Ik zag een barracuda en stond als de bliksem op de kant. Geen idee hoe ik daar zo snel gekomen ben.

Over snorkelen gesproken… Toch maar even een snorkel-tekening gemaakt voor vandaag. Want ik weet wel wat daar zwemt hoor. Gezien in een zeeaquarium natuurlijk. Kijk maar even op de homepage van  Franska.nl