Franska.nl

Een vriend van ons die in Italië woonde kwam met zijn Italiaanse vriendin naar Nederland. Natuurlijk vroeg ik ze meteen te eten. Soort standaard reactie als iemand toch in de buurt is. Ik hou van koken en ik vind samen aan tafel zitten nu eenmaal gezellig, want dan heb je lekker de tijd om eens uitgebreid te kletsen.

Had ik dus iets gekozen om te koken, waarvan ik veel te laat pas bedacht dat ik natuurlijk wel hartstikke gek was om dit op tafel te zetten voor een Italiaanse vriendin. Natuurlijk had ik nagedacht, maar net niet ver genoeg misschien. Ik bedacht me namelijk wel, dat je een Italiaan waarschijnlijk niet blij maakt met Hollandse pot. Of met Indisch eten. Een beetje Italiaan vindt een hap uit een andere provincie al niet ‘je dat’. En ik ben niet van ‘ze eten maar wat de pot schaft’. Wil mensen nu eenmaal altijd graag verwennen.

Dus ik dacht: weet je wat, ik maak mijn overheerlijke lasagne. Met oude kaas in de saus, met gehakt, met wortelen, selderij en nog zo wat in de tomatensaus. En dat was handig ook, want dat schoof ik dan zo in de oven als ze er waren, kon ik lekker in de tussentijd aan tafel mee zitten kletsen. Een half uur voordat ze kwamen bedacht ik ineens dat ik natuurlijk wel heel veel risico nam. Hoe durfde ik? Lasagne maken voor een vriendin uit Italië? Die haar hele leven natuurlijk al de enige echt lekkere lasagne van haar moeder heeft geproefd.

Oeps

En ik dan als amateur-Italiaan mijn zelf geknutselde recept er tegenaan gooien? Dat is natuurlijk oliedom. Of als je het positief bekijkt kun je het een kwestie van lef hebben noemen. Wat ik er ook over dacht, het maakte al lang niet meer uit, want het was niet anders. Was gewoon te laat. Ging goed! Joepie!!! Ondanks belegen kaas en selderij. Ze zat te smullen en vond hem overheerlijk. Pfff. Pak van m’n hart.