Hier moest ik wel om lachen
Of is het eigenlijk in- en intriest?
‘Als iedereen aan zichzelf denkt, dan wordt er tenminste aan iedereen gedacht.’ Dit hoorde ik laatst iemand zeggen ergens verderop aan tafel. En eigenlijk weet ik niet meer wie het was. We zaten met een vrouw of zestien te lunchen op de redactie. Na even een paar seconden stilte, misschien van de schrik, of om even goed na te denken of dit nou wel grappig was, werd er toch ineens keihard gelachen.
Misschien is het een uitspraak die al heel lang bekend is, ik had hem nog nooit gehoord en hij bleef ook maar door m’n hoofd spoken… Want is het niet een typisch vrouwending om vooral eerst aan een ander te denken? En veel te weinig voor jezelf te zorgen? Ik kan het weten, want ik heb er verstand van. Heb met heel veel vrouwen gewerkt en daarbij ben ik er zelf ook nog eens eentje…
En nog veel erger, is het niet heel verschrikkelijk dat er mensen zijn die zomaar kunnen overlijden en dan pas na een veel te lange tijd gevonden worden? Hoe krijgen we het voor elkaar, dat er serieus aan iedereen gedacht wordt? Hoeveel mensen kunnen dat daadwerkelijk doen, aan een ander denken? En hoeveel mensen zijn er niet toe in staat? En wat is dan het resultaat van de som die je daarop los kunt laten? Aan hoeveel mensen moeten de mensen die er wel toe in staat zijn dan denken? Of is er een heel andere oplossing te bedenken?
Daar kan ik dan weken mee rondlopen. Ben er nog niet uit. Wie weet heb jij een goeie tip of een goed plan?
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs
