Dit vind ik nou erg
Ik word er zelfs een beetje boos om als ik er goed over nadenk. Uit m’n buurt met dit soort gezeur, alsjeblieft.
Dat er dus mensen zijn (ik denk zeker te weten vooral vrouwen), die niets in hun mond kunnen stoppen zonder meteen een schuldgevoel te hebben. En er ook meteen bij te denken en hardop te zeggen: ‘Oh! Daar moet ik dus minstens weer een blokje voor om lopen. Een paas-eitje? Dat is 20 minuten extra sporten, wist je dat’.
Jongens!
Meisjes! Bedoel ik
Hebben we nog een beetje een leven? Mag dat eeuwige schuld-stemmetje, dat eeuwige denken aan de lijn misschien dan tenminste binnengehouden worden? Dat je het lekker voor jezelf houdt? Moet ik daar altijd van meegenieten? Of is het je bedoeling dat ik ook met zo’n schuldgevoel ga rondlopen? Shake it! Wat een triestigheid en een tranendal wordt het leven op zo’n manier zeg.
Kijk, ik ben niet gek. Snap echt intussen (na zoveel verjaardagen) wel dat je van snoepen aankomt, maar moet dat er hele de tijd ingewreven worden? Mag het niet een keer gewoon gezellig zijn? Nee, dan mannen. Moet je dit horen:
Ik had een mannelijke collega, die een keer iets zei, wat mij eigenlijk helemaal niet opviel, maar doordat een vrouwelijke collega me er op wees, omdat ze er heel erg om moest lachen, ben ik het nooit vergeten. Hij zei namelijk: ‘M’n broek gaat bijna niet meer dicht. Die moet ik maar eens uit laten leggen’. Scheen nogal hilarisch te zijn. Ik vond het een tamelijk logische en handige oplossing, maar m’n vrouwelijke collega zei, dat zoiets nou echt alleen door een man kon worden bedacht. Een vrouw zou meteen aan de lijn gaan of tenminste heel erg balen en schuldgevoel hebben. Zo niet een man. Hop. Naar de kleermaker en klaar ben je weer.
Een stuk leuker leven heb je dan toch? Voorbeeld aan nemen?
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
