Franska.nl

Taal… het blijft een dingetje. Bij de slager laatst. Brabant. Dorp. Altijd gezellig. Even een praatje. En tussendoor de bestellingen doorgeven. Ik had zomaar ineens zin in corned beef. Vóór me was een meneer die blijkbaar op één lijn zat met mij, want hij nam om te beginnen bloedworst. Doe ik ook vaak. Kom zelden iemand tegen die dat lust. En zeker geen ‘jup-achtige’ mensen. Daarna bestelde hij corned beef en sprak dat echt op z’n Engels uit. ‘Kornt bief’ dus. Hij had sowieso niet bepaald een Brabants accent. Ik zag de slagersvrouw met haar ogen knipperen, maar hij wees het ook aan, dus het kwam goed.

Zodoende durfde ik ook wel de Engelse uitspraak te proberen. Ging goed. Totdat ik een week later weer zin had in corned beef en het bestelde bij de slager zelf. Die het ook nog eens zelf maakt trouwens. Maar hallo hé! We zijn niet in Engeland of Amerika, het heet hier gewoon kor-nét-bief. Pas toen ik het op de gebruikelijke manier uitsprak, kwam de bestelling bij hem binnen. Best gek eigenlijk, dat we tegenwoordig, met al dat Engels in onze taal, nog steeds kor-nét-bief zeggen.
 

Dat is met ‘swieter’ toch sneller gegaan. Ga maar eens naar een modezaak voor een swieter. Ik denk dat ze geen flauw idee hebben wat je bedoelt, terwijl het toch, toen die dingen net ‘ontstonden’ gewoon de enige juiste benaming was. Ben er nog jaren mee gepest door m’n man. Dat ik swieter zei. ‘Swetter! Het heet swetter Franska’. Jaja, weet ik wel, maar ik vond het zo aanstellerig klinken, alsof ik me ik-weet-niet-wie-uit-de-grote-stad voelde. Maar goed. Ik heb het uiteindelijk aangeleerd. Swetter it is. Sweater, bedoel ik.

Maar het blijft raar. Eat spreek je wel uit als iet. Sweat niet. Rare jongens die Engelsen. Als ik zo vrij mag zijn.