Franska.nl

‘Weet je dat die RVS-gootsteen van jou kan glimmen als nieuw?’. zei iemand laatst tegen me. ‘Ik neem de volgende keer als ik kom zo’n sponsdingetje voor je mee, koop ik bij de Action, kost 89 cent en je gaat versteld staan van wat dat doet.’

Nou, als iets kan glimmen als nieuw en ook nog met weinig moeite, dan ben ik er natuurlijk wel voor in. Toen ze de keer daarna zo’n sponsje voor me meenam, wist ik het meteen. Dat wordt geen glimmen hier in casa Franska. Ik ga dat hele sponsje namelijk nooit aanraken. Durf ik niet. Kan ik niet. Eng. Ja, inderdaad, je leest het goed, sommige sponsjes vind ik eng.

Want van schuimplastic. Of heet dat schuimrubber? Je weet wel wat ik bedoel. Ze maken het in van die felle kleuren. Er worden ook matrassen van gemaakt en kampeerbedjes. En soms zie je een vatenkwast met van die uiteinden van dat spul. Al sinds ik het voor het eerst voelde bibber ik er van. Ik kán het gewoon niet aanraken dat enge schuimplastic. En dat is dus in al die tig jaar nooit overgegaan. Mensen en kinderen die het weten, pestten me er wel mee. Lekker met hun hand heen en weer schuiven over van dat spul, als ik in de buurt zat. Brrrrrrr…ik kan ook al niet tegen het geluid.

Ze hebben me er zelfs een keer op een camping, toen ik in bikini liep, in ingepakt om me te pesten, nadat ze me eerst met twee sterke jongens gevangen hadden. Wat zijn er toch rot-kinderen op de wereld eigenlijk. Dat akelige gevoel over heel m’n lijf bleef best een tijd hangen, ook nadat ik in zee was gesprongen.

Begrijpen dat ik er niet tegen kan doe ik niet. Ook met m’n ogen dicht voel ik het meteen. Ik griezel er gewoon van. En niet te weinig. Wat ik me nu dus afvraag is, of ik de enige ben die dit heeft. Zo’n schuimplastic-fobie. Of het dus officieel bestaat, zeg maar. Wil ik nu eindelijk wel eens een keer graag weten. Ik hoor wel. Alvast dank voor de medewerking aan dit ‘onderzoek’.