Au!
Moet dat nou zo? Je kunt het ook aardig zeggen, hoor. Dit hebben wij niet verdiend.
Ze zeiden vroeger wel eens dat Nederland een land vol onderwijzers en dominees is. Vroeger. Dat wás dus ooit zo, dacht ik. Nou, ik heb sinds ik Franska.nl begonnen ben, ontdekt dat het dus helemaal niet verdwenen is en zelfs niet minder geworden is. Welnee, sinds iedereen een soort ‘anoniem’ vanuit de luie stoel, of misschien zelfs vanuit de werkkamer z’n lesjes en verbeteringen en andere dingen kan ventileren, is het misschien nog wel veel sterker geworden. Kan zelfs zomaar zijn dat mensen er een dagtaak van maken om anderen op de vingers te tikken of voor gek te zetten. Ik kan niet door de laptop heenkijken natuurlijk.
Vanuit een soort anonieme situatie durven mensen ook best kortaf en pinnig te zijn. Veel makkelijker dan live of per brief. Tikkerdetikkerdetik op je mobiel of tablet of laptop. Een klapje op de entertoets en het schiet zomaar de wereld in.
Zitten wij op de redactie ons een hoedje te werken om elke dag Franska.nl te voorzien van nieuwtjes, verhalen, columns en andere dingen waarvan we denken dat mensen ze leuk vinden. Plaatsen we die op Facebook, om ze onder de aandacht te brengen, krijgen we daar toch af en toe een commentaar. Want tja, heel eerlijk, ik vind het ook vervelend, maar er sluipt af en toe wel eens een taalfoutje in. Niet iedereen heeft HBS-A, of heeft Nederlands gestudeerd.
Liefst zou ik helemaal geen foutjes maken, want ik ben toch een soort perfectionist. En als ik op een vriendelijke manier op een foutje gewezen word baal ik nog steeds wel, maar dan is het nog een beetje te ‘verwerken’ zeg maar. Maar die mensen die niet eens reageren op het artikel (en dat is tenslotte waar het om draait) maar botweg de fout onder m’n neus wrijven en dan weer weg zijn, kweenie. (Jaja, ik weet het, dat is ook geen correct Nederlands.) En dan niet even iets aardigs er bij, in de trant van: ‘Franska, je werkt je natuurlijk rot daar want het is nogal wat, wat je allemaal gratis zit te maken, maar ik zag een foutje’, nee hoor, ho maar. Klap om je oren kun je krijgen.
Je maakt een fout, Franska, schande!
Wordt je !!! Met een t! Dat had ik van jou niet verwacht, Franska.
Acessoires! Met één c. Het is accessoires. Dat moest jij toch weten, Franska!
Au!
Zouden mensen weten hoe zoiets binnenkomt? Ik ga niet beweren dat ikzelf het levende voorbeeld van tactisch reageren ben. Verre van dat zelfs. Maar misschien is het een idee om even te denken hoe je zoiets op een vriendelijke manier kunt zeggen? Ik weet dat het kan, want ik krijg ook heel erg veel vriendelijke correcties. Sommige zelfs via een DM-bericht waar dan bij staat dat ze het niet aardig vinden om het meteen voor iedereen leesbaar online te zetten, maar dat ze het toch even wilden melden. Hartstikke lief is dat.
En ach
Waarschijnlijk wordt dit nu ook nog alleen maar door alle aardige mensen gelezen. Die dit soort gemekker helemaal niet verdiend hebben. Excuses daarvoor. Ik wens je een heel fijne dag. En dank dat je m’n gezeur even hebt willen aanhoren.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
