Het begon met het inpakken van de rugzakken. Zo licht mogelijk uiteraard. De tent alleen al woog tien kilo, dus daar moest niet te veel bij. Zus ging over het eten, want ik kon er niks van, van koken, had ik ook totaal geen interesse in. Zij wist precies wat er mee moest. Zout, peper en gemalen piment. Al sloeg je me neer, ik had geen flauw idee wat dat was, totdat er op ons ene pitje gekookt werd en het ineens heel lekker rook bij onze tent. Uiteraard waren het altijd één-panners, want er was maar één pannetje en één pitje.
De hap ging op de Mepal-bordjes en ik vond het heerlijk. Zat dus lekker te smikkelen, ik at het hele bord leeg. Dat was waarschijnlijk de eerste keer in m’n leven dat ik dat vrijwillig deed. Zus wilde er zelfs een foto van maken. Om die dan vervolgens met het bijschrift ‘ze eet!’ in een album te plakken zeker? Heb ik toen strikt verboden. Ik wilde niet etend op de foto en zeker niet gezien worden als probleemgeval. Ik vroeg haar toch even waarom ze met die piment op de proppen was gekomen, want dat kregen we thuis nooit. Volgens mij stond het niet eens in het keukenkastje van m’n moeder.
Ik kreeg uitgelegd dat je met piment heel veel kunt doen en heel veel dingen lekker kunt maken. Wist zij dus gewoon. Niet dat ik het nu nodig heb, zo graatmager ben ik niet meer, maar ik ga het toch weer eens proberen. Ik was het helemaal vergeten tot ik ineens aan onze eerste kampeervakantie met z’n tweeën dacht en die heerlijke geur weer opborrelde in m’n herinneringen. In elk geval is het aan de vakantie met zuslief te danken dat ik nu zo van koken en eten houd.
