Franska.nl

Het gezelligste moment van onze scheiding kwam toen we samen de keukenspullen gingen verdelen. Mijn voormalige eega had gezegd dat ik maar mee moest nemen wat ik wilde en dan een lijst maken van wat hij moest bijkopen als ik ermee vandoor was gegaan. Ik zei: ‘Nee hoor, dat doe ik niet, ik weet toch niet wat jij nodig hebt? Laten we het maar even samen doen.’

Hij ging aan de keukentafel zitten met een papier en een pen. Lade voor lade stalden we uit wat er was en verdeelden we het in tweeën. Dat ging ongeveer zo:

‘Ja die ronde lepeltjes heb jij ingebracht, maar mag ik er toch een paar? Het zijn mijn favoriete lepels voor havermoutpap.’

‘Nee die turquoise bakjes zijn echt voor mij, die heb ik met zegeltjes bij elkaar gespaard. Ja natuurlijk was dat van het gezamenlijke huishoudgeld. Maar jij zou het nooit gedaan hebben.’

Ik legde de appelboor aan mijn kant en hij schreef op zijn lijst: appelboor. En ik riep: ‘Je gaat toch geen appelboor kopen? Die heb je nodig voor toetjes uit de oven.’

Iemand vroeg later verbaasd waarom we daar zoveel tijd aan hadden besteed. Voor een paar euro heb je toch alles nieuw? Maar het was heilzaam: het was de scheiding in het klein, een tastbare en concrete micro-versie van wat we in het groot aan het doen waren, en een emotionele toets: hoe hebberig ben jij, wat wil je van mij afpakken – en wat gun jij mij? Het verliep vredig. Ik liet hem drie van de zes Spaanse kommetjes die ik een keer voor mijn verjaardag had gekregen. Hij gaf mij de drie mooiste vazen mee, die kleuren bij het mintgroene keukentje dat ik nu heb.

Het was goed. Met mijn helft van de spulletjes ging ik huisje spelen in mijn nieuwe huis, zo voelde het, en ik was zo blij dat ik niet meer zoveel troep had; het leek of alles twee keer zo waardevol was geworden.

Later ging ik naar een helderziende en die zei: ‘Je hebt op tijd je rugzak gepakt.’ Misschien is dat wel het geheim van een gelukkige scheiding? Ik heb niet gewacht tot ik een hekel aan hem kreeg, tot we elkaar de tent uit vochten. Op een ochtend besefte ik dat ik niet meer zoveel van hem hield als vroeger, niet meer zoveel als zestien jaar geleden toen we elkaar ontmoetten, en niet meer zoveel als vijf jaar geleden toen we trouwden. In mijn opvatting van een goed huwelijk hoor je méér van elkaar te gaan houden, niet minder. Er kwamen allerlei emoties langs: angst – hoe moet dat dan in mijn eentje? Boosheid – heb je ook nodig, om zo’n stap te zetten. Verdriet – wat doe ik mijn kinderen en kleinkinderen aan als ik dat warme opa- en oma-huis ontmantel? Maar de opluchting was groter.

Nog steeds. Mijn ex zegt dat hij ook opluchting kan voelen. Ook hij hoeft niet meer iets te doen wat hij eigenlijk niet kan. Ik zie ons huwelijk dus niet als mislukt, maar als klaar, af, genoeg geweest. En ik ben gelukkig gescheiden.