Mies kreeg op haar achtenzestigste kennis aan een man.
‘Ik wist wel dat je je op het internet kon inschrijven voor een man, maar verder had ik er geen kaas van gegeten.’
Mies is achtenzestig en weduwe. Via een datingsite kreeg ze kennis aan een man en dat vindt ze nogal wat!
‘Toen mijn man overleed was ik vooral opgelucht. De laatste acht jaar van zijn leven leed hij aan dementie. Toen we de diagnose kregen heb ik hem moeten beloven om tot het eind voor hem te zorgen zodat hij thuis kon blijven wonen. Ik heb woord gehouden. De laatste jaren vaak met heel veel pijn en moeite. Samen te leven met een man die mijn kind geworden was en mijn naam niet eens meer wist, vond ik soms een onmenselijk opgave.’
‘Toen ik na zijn overlijden op een ochtend in mijn eentje aan de koffie zat, voelde ik plots hoe eenzaam ik al die jaren was geweest. Zonder iemand om een verstandig gesprek mee te voeren, zonder iemand om iets mee te ondernemen, zonder iemand die eens iets aardigs zei over hoe ik er uitzag. Ik moest er verschrikkelijk van huilen dat ik zo lang zo veel had moeten missen.’
‘Door de bureaucratie van de zorg was het internet geen onbekende voor me gelukkig. Ik wist ook wel dat je je op het internet kon inschrijven als je op zoek bent naar een man, maar verder had ik er geen kaas van gegeten. Omdat ik er verschillende keren aan dacht, besloot ik op een dag de stoute schoenen aan te trekken en mijn kleindochter in vertrouwen te nemen. Ik zei tegen haar dat ik het zo fijn zou vinden om af en toe weer een man om me heen te hebben. ‘Kom oma. Dit is ons geheim en ik ga je helpen,’ zei de lieve schat. Ze schreef me in op een website. ‘Een profiel aanmaken’ noemde ze dat. Jaja! Alleen dat al! Al die dingen die je moet aankruisen en keuzes die je moet maken. Hou je van klassieke muziek, welk boek heb je als laatste gelezen, wat is de kleur van je haar (moesten we grijs of blond invullen?).’
‘We zouden samen steeds de reacties doornemen, zei ze. Want het was niet leuk om dat in je eentje te doen. Alleen al de lol die we daarvan hadden! Als een klein meisje zat ik te wachten totdat mijn kleindochter weer zou komen, zodat we samen naar de fotootjes konden kijken van de mannen die me geschreven hadden. Want daar begonnen we mee en pas daarna gingen we de beschrijving lezen.’
‘De foto van deze man, die stond ons wel aan. Hij keek ‘goed uit zijn ogen’ zei ik en dat vond mijn kleindochter ook. Een paar jaartjes jonger dan ik, maar zij zei dat dat juist hip was in deze tijd. Ik vond het alleen een beetje raar dat hij een spontane ‘meid’ zocht en geen ‘vrouw’. Niet te kritisch hoor oma, zei ze en toen hebben we geantwoord. Een heel gesprek kwam er op gang op de mail. Ik kreeg het er warm van. Zeker toen hij na een dag of wat zei dat hij me graag een keertje wilde ontmoeten en of ik er hetzelfde over dacht.’
‘Ik heb er speciaal een jurk voor gekocht en mijn kleindochter heeft me zelfs geholpen om me een beetje op te maken – iets wat ik al jaren niet meer gedaan had. De man en ik spraken af in een lunchroom in mijn woonplaats en ik was meteen helemaal weg van hem – en hij van mij gelukkig. We hebben elkaar al best geregeld gezien en het wordt er aldoor alleen maar leuker op. In kussen is hij een ster en geknuffeld hebben we ook al. Een mens is nooit te oud voor de liefde. Ik ben in ieder geval één en al geluk. Het enige is dat ik hem niet goed aan mijn omgeving durf voor te stellen omdat ik me toch wel een beetje schaam dat ik hem op het internet heb leren kennen.’
Mies’ naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
