Franska.nl

Ze kijkt me aan en glimlacht. Ik kijk naar haar en glimlach terug. Dan loop ik door, de trap op naar de toiletten, waar deze blonde mevrouw met haar zachte ogen zich nog even op mijn netvlies ophoudt. Buiten op het terras van Petit Café Moriaan (als kleinste horecatentje van het land inderdaad nogal petit) pak ik de draad van mijn zussengesprek weer op. Dat is wat wij doen, mijn zus en ik, af en toe afspreken om te vieren waar we vandaan komen, want dat hebben alleen wij tweeën met elkaar gemeen. Deze zomerse dag zijn we in een zonovergoten Maastricht, waar we na een bezoek aan het graf van onze ouders kaarsjes branden in de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek en winkels en horeca aandoen. Het zit, drinkt en kletst fijn op dit Romeinse pleintje onder de pergola. Ik vergeet de tijd en de passerende glimlach.

Pas later die avond schiet het me, ergens op de terugweg in de buurt van Eindhoven, opeens te binnen. Zoals dat gaat, als je er juist niet meer aan denkt, komt het terug in mijn gedachten en zie ik het glashelder voor me. Het zijn die lieve ogen die me mee teruggenomen hebben naar waar ze thuishoren en dat is de kleuterschool, waar deze blonde mevrouw mijn juf was. Mijn juf Ria. Een godsgeschenk vergeleken met de nonnen die ook soms mijn juf waren. De nonnen die streng onder hun kap vandaan keken, heel hard in hun handen klapten, heel erg lang en heel erg vaak hun gebeden baden en dreigden met het vagevuur als ik niet wilde deugen. De nonnen die me de stuipen op het lijf joegen als ik weer eens was vergeten om de kwast, die aan de deurklink hing, mee te nemen naar de wc. De kwast die iedereen vertelde dat de wc bezet was zodra hij niet meer aan de deurklink hing. Zodat – zo vond ik heel veel later uit – er nooit twee kleuters tegelijk die kant uitgingen en er dus ook geen ja-je-weet-maar-nooit rare dingen op die wc konden gebeuren

Godzijdank werd juffrouw Ria niet geplaagd door rare gedachten om haar kindertjes mee te frustreren en daarom was ik dol op haar. Juf Ria was gewoon een schoolvoorbeeld van een toffe kleuterjuf: lief, toegewijd, behulpzaam. Juf Ria kwam me geduldig helpen met mijn fröbelwerkje als het niet wilde lukken – in plaats van keihard en keiongeduldig met van die lelijke, grote, zwarte, nonnenschoenen op de vloer te gaan staan stampen. En altijd waren er die zachte ogen en die glimlach. Die glimlach die ik vanmiddag beantwoordde zonder te weten van wie hij was. Die glimlach die zich zo diep in mijn geheugen heeft verankerd dat hij een berg aan herinneringen terugbrengt. Ik vloek een keer hardgrondig tegen de nonnen. Dan wend ik me tot mijn lieve juffrouw Ria en bedank ik haar uit de grond van mijn hart dat ook zij mijn kleuterjuf was en dat zij mijn kleuterschooltijd een beetje mooier kleurde. En dan glimlach ik mijn mooiste glimlach naar haar en ben ik Utrecht al voorbij.