Dit etterbakje zou ik met plezier een lel verkopen
‘Mamma help! Ik kan nog geen grenzen stellen zelf. Wil jij dat voor me doen? Dus mamma, als je je even kunt losmaken van je mobieltje…’
Ik sta te wachten op een lift en dat duurt nogal. Naast mij wachten een mevrouw en een meneer, allebei hoogbejaard. Zij zit in een rolstoel en hij loopt op krukken. Terwijl ik naar hen kijk roert mijn hart zich en vraag ik mezelf hoe het moet zijn om zo samen oud te worden. Het kost hem zichtbaar moeite om niet alleen zichzelf staande te houden maar ook met de rolstoel van zijn vrouw te moeten manoeuvreren. Toch haalt hij zijn hand even door haar haar en knijpt zij er geruststellend in. Bijna onzichtbaar maar ooh wat teder! ‘Liefde,’ denk ik. ‘Dit is nou wat je noemt echte liefde. Als één van de twee komt te overlijden, volgt de ander daarna snel. Dood door een gebroken hart heet het dan.’
Intussen komt er een moeder aanlopen. Eén jongetje in een buggy, een ander jongetje los. Het loslopende geval heet Erik hoor ik. ‘Blijf je hier, Erikje?’, vraagt zijn vermoeide moeder met alleen maar oog voor haar mobieltje. Als Erikje het gebaar van de middelvinger had gekend… Maar dat maakt geen enkel verschil want hij heeft evengoed lak aan zijn moeder, hoe klein hij ook is. Terwijl zijn moeder wegkijkt, stormt Erikje op de mevrouw in de rolstoel af. ‘Hoe heet JIJ?’, schreeuwt hij in haar oor. Mamma zegt niks, blijft stoïcijns op haar schermpje staren. De mevrouw in de rolstoel wendt haar hoofd af, lijkt bijna beschaamd.
Erikje weet wel beter dan zich te laten afschepen en probeert op de wielen van de rolstoel te klauteren. Wie weet helpt dat. Inmiddels vind ik Erikje de meest unieke etterbak van het westelijk halfrond en zou ik hem met plezier een enorme lel verkopen. Maar dan komt eindelijk de lift.
Erikje wurmt zich voor de rolstoel langs en ramt al apenkooiend ook de krukken van meneer. ‘Wacht dan even!’, brul ik naar Erikje en de mamma van Erikje omdat niemand anders iets zegt. Erikje hoort me überhaupt niet en mamma bijt me toe dat ze al lang genoeg op de lift gewacht heeft en niet van plan is om nog een keer te gaan staan wachten.
Zijn deze moeder en haar kind nog te redden? En hoeveel volle zalen gaat Erikje in zijn leven trekken met dit gedrag? Dat heeft hij aan zichzelf te danken zullen we dan zeggen. Maar eigenlijk heeft hij dat aan zijn mamma te danken, omdat zijn mamma het veel te druk heeft met haar mobieltje en het verdomt om grenzen te stellen. En dat, lieve mamma van Erikje, is het enige waarom hij vraagt.’
‘Mamma help! Ik kan nog geen grenzen stellen zelf. Daarvoor ben ik nog te klein namelijk. Wil jij dat voor me doen? Dat maakt mijn leven er een stuk makkelijker op straks. Dus mamma, als je je even kunt losmaken van je mobieltje…’
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
