Franska.nl

Ik fietste. De berg op, dus wat trager dan normaal. In mijn hand de riem met m’n hondje. Die met z’n tong uit z’n bek gezellig meedribbelde aan mijn rechterflank.

Vanachter hoorde ik een auto komen aanrijden in de smalle straat. Had ik al gezegd dat die omhoog liep waardoor ik niet zo hard reed? Ja dus. Dus ik hield rechtser dan rechts aan, en de hond liet ik achter me aan dribbelen, extra lange lijn, zodat de auto erlangs kon. Maar die auto kwam maar niet door, en ik hield maar rechts aan, en m’n hond dribbelde maar achter me aan. Langzaam.

Tot halverwege de berg (oké, heuvel dan). Toen kwam de auto stapvoets naast me rijden en zag ik twee mannen achter het open zijraampje. Eentje zei: ‘Leuk hondje heb je.’

Hé, wat aardig, dacht ik, en ik zei: ‘Ja dank je, leuk hè?‘

De man maakte na dit eerste contact een onverwachtse beweging. Niet met z’n auto, gelukkig, maar verbaal: ‘Maar we vinden jou eigenlijk nog leuker.’

Ik, de humor bepaald inziend van deze verrassende move: ‘Haha, dank je.’

De man, snel terzake: ‘Heb je al een relatie?’

Ik zag opnieuw de grap in van deze nieuwe move, was vooral verrast om zijn doelgerichtheid, en dacht direct: Hoezo denkt hij dat deze vraag effect heeft, en zal deze vraag ooit wél zijn doel bereiken? Ik: ‘Ja!’

Man: ‘Jammer.’

En ze reden door. Ik kreeg nog wel een fijne dag toegewenst.

Ik wenste hen succes.

En weet je. Hoe doorzichtig dit ook was, en ook wel heel vrouwonvriendelijk (want hé, seksistisch), ik werd er toch blij van. Sowieso leuk om na je middenveertigste sjans te hebben van iemand die niet in de leeftijdscategorie van Koos Postema (met alle respect) zit. Ach, ik vond het gewoon een lollig voorval.

Uit verbazing – en vooruit, ook een beetje om op te scheppen – vertelde ik dit mijn man. Zijn reactie? ‘Hoe oud waren ze?’

Ik, zeer tevreden: ‘Jonger dan jij.’

Alleen daarom al een mooie dag.