Franska.nl

Net, tijdens het uitlaten van m’n hond, kwam ik haar tegen. Een vrolijke vriendin van de middelbare school. Leuk! Toevallig! Gezellig!

Hoe ís het nou met je, vroeg ik haar enthousiast, terwijl onze honden lekker speelden. Haar lach verdween, haar mond tuitte, de ogen gingen op serieus. Oei, dat was geen goed nieuws. Kanker. Chemo. En toen genezen. En na een paar jaar toch weer teruggekomen.

Pfff.

Ze houdt de moed erin. Leeft bij de dag. Geniet van de mooie dingen. Stond te stralen omdat we elkaar weer zagen en vrolijke herinneringen ophaalden. Maar altijd, altijd, altijd een somber stemmetje… of ze dat feest volgend jaar nog wel gaat meemaken, of ze haar kinderen verder kan zien opgroeien, of ze …

Precies.

Jaren geleden zag ik in DWDD een oncoloog (even voor je opgesnord: René Bernards in 2013 vertellen dat kanker over een paar decennia een chronische ziekte wordt. Dat mensen er niet meer aan hoeven dood te gaan. Dat was toen voorpaginanieuws. Het gaf ineens een toekomstperspectief. Maar het zou nog zo lang dúren!
Gelukkig was er afgelopen week weer mooi nieuws : kankeronderzoek was weer een stapje verder in de goede richting: er is een borstkankerpatiënte genezen (!!) door haar eigen afweercellen. Fantastisch!

Maar, staat er ook in het artikel, het kan dan wel hoop geven, het is maar één vrouw, en pas over vijf jaar is de hele experimentele studie afgerond, en kunnen de resultaten van de gehele deelnemersgroep pas worden bekendgemaakt. Nog niet te vroeg juichen, dus. Want teleurgesteld moeten worden door iets wat tóch niet voor je blijkt te werken, is óók weer zo’n mokerslag – terwijl je al wat mokerslagen te verduren hebt gehad. Maar toch, het is hoopvol. Een strohalm. Voor die lieve, dappere vriendin, en voor al die andere krachtige mensen die nu in onzekerheid moeten leven over hun eigen toekomst.