Franska.nl

Mijn buurman de Markies Lorenzo Misciattelli Mocenigo Soranzo bezit naast een mooi kasteel, verschillende wijngaarden en olijfboomgaarden ook nog een grote kudde van ongeveer vijfenzeventig Chianina koeien. En zo’n kudde koeien heeft natuurlijk een goede stier nodig. Zo’n stier die van zijn hobby met plezier zijn werk maakt. De stier van de dames die voor mijn huis in de wei lopen heet Sylvio en dan is het niet erg verwonderlijk dat wij hem Berlo noemen, alhoewel het bovenstaande dan weer nergens op slaat want de echte heeft volgens mij meestal hulpmiddelen nodig. En dat is met onze Berlo zeker niet het geval, ieder jaar zie ik dat de kudde groeit en er voldoende jonge kalfjes worden geboren. 

 
Een week geleden kwamen de jongens van de Enel bij mij het erf op rijden; ik had ze al een tijd geleden gebeld omdat een van de elektriciteitspalen wel erg scheef hing en ik vreesde dat die echt een keer zou gaan omvallen met alle gevolgen van dien. Dus toen deze twee stoere kerels bij mij het erf op kwamen, was ik erg blij. Ik liep de trap af naar beneden om ze te waarschuwen voor Berlo, maar daar waren ze geloof ik niet in geïnteresseerd, ze sjeesden mij voorbij naar het hek van het weiland. Uit de verte riep ik ze nog na om ze te vragen of onze Markies de stier apart had staan en als ze het niet zeker wisten dat ze dan eerst even met hem moesten bellen. Berlo kan namelijk nogal impulsief reageren als je zijn territorium binnenstapt. Ook aan deze woorden van mijn kant hadden ze geen boodschap, dus banjerden ze onverschrokken het veld in, op naar de elektriciteitsmast.

 
Berlo is erg dol op zijn vrouwen en kroost en hij zou alles doen om ze te beschermen, al kostte het zijn eigen leven. En als je Berlo ooit hebt ontmoet dan weet je dat hij voor dat laatste niet hoeft te vrezen. Maar als jij iets te dicht bij zijn dames komt dan moet je zeker voor jouw leven vrezen. Ik riep nogmaals naar die twee onverschrokken kerels: “Jongens, jullie moeten eerst even met de markies bellen want er loopt een stier hier in de wei!” Maar ook dat mocht niet baten, dit waren echte mannen, voor niets en niemand bang. Ze liepen de wei in en toen ze

halverwege waren bleek dat Berlo ze al even in het vizier had en een grote behoefte voelde om zijn dames te verdedigen. Ik kan je wel vertellen dat ik dubbel heb gelegen van het lachen toen ik zag dat die twee helden echt moesten rennen voor hun leven. Gelukkig bereikten ze ruimschoots op tijd het hek en is alles goed afgelopen, maar ik weet zeker dat ze nooit meer onverschrokken een wei met koeien in zullen lopen.