Franska.nl

Een van de vele dingen die ik fijn vind aan de zomer is de komkommertijd. Geen DWDD (al duurt die stop me wel heel erg lang, gelukkig zie ik Matthijs vanavond weer met een vers programma want man, wat mis ik die man), de kamer met reces dus geen politiek gewauwel en geneuzel en zelfs geen Goede Tijden. Rust, kortom, zonder je schuldig te voelen. Avonden de tijd om fotoboeken in elkaar te knutselen, in de tuin te zitten met een kaars en een roman of maar weer eens de Marie Kondo in jezelf naar buiten te laten komen en een serieus potje te ‘ontspullen’. Afijn.

Het begon goed, deze zomer. Aan het WK deden we niet mee dus geen gesleep met bier, oranje fluiten die uitrollen als je er op blaast en andere ongein. Dacht ik. Tot Kiki Bertens opeens ronde naar ronde won. En we het heel goed deden in de Tour. En Max Verstappen ons natuurlijk in de greep houdt. Goed, die heeft nu even drie weken rust, dus ik heb mijn zondagmiddag weer terug (en de zaterdag eigenlijk ook, want mijn man neemt de Formule 1 zo serieus, die denkt dat het helpt als hij zijn aanwijzingen tijdens de kwalificatie vanaf de bank richting buis schreeuwt).

Vorig weekend wonnen de hockeyvrouwen het WK. Zat ik dus weer voor de buis. Eergisteren was er het EK atletiek, Dafne Schippers pakte zilver. Gisteren flitste Marleen Veldhuis weer voorbij. Ook zilver. Geweldig knap en fantastisch natuurlijk allemaal, maar mijn heerlijke komkommertijdgevoel, dat heb ik dus niet. Sterker, ik word er een beetje moe van. Van het kijken alleen al.

Moraal? Allemaal leuk en aardig, dat gesport, maar het is wat veel naar mijn smaak. Als ik iets in te brengen heb (is niet zo, maar stel hè, stel) dan graag ook iets bewaren voor de winter. Van een beetje spreiden is nog nooit iemand slechter geworden.

En vind je me een zeur, vind me maar een zeur. Ik moet me toch ergens druk om maken nu er verder zo weinig gebeurt.