Glennis Grace vertelt wie ze is. Ze was er natuurlijk altijd al.
Ze was er natuurlijk altijd al.
Als klein meisje zong ze al met Julio Iglesias tijdens een Unicef Gala (dat nota bene gepresenteerd werd door Audrey Hepburn, zo lang geleden dus) en ze won ook de Soundmixshow op haar vijftiende. Dat ze had gelogen over haar leeftijd en zestien veinsde, vergeef ik haar. Alles voor de muziek.
Ik herinner me haar daarna vooral van haar interpretatie van het nummer Afscheid van Xander de Buisonjé. Met die weergaloze ‘Neeeeee, neeeee, neeeee, je hoeoeft niet te gaan schat. Neeeeeeee’ die ik alleen maar durf mee te zingen als alle ramen gesloten zijn en ik zeker weet dat beide buren een weekendje weg zijn. Onmenselijk wat Glennis daar uit haar keel stoot. Of uit haar strot, zoals ze bij haar in de Jordaan zeggen.
Na die bewuste ‘neeeeee, neeeeee, neeeee’ hoorde ik een verhaal van mijn dochter over de zangeres. Stylist Fred van Leer vierde zijn veertigste verjaardag en had voor de gelegenheid vrienden (waaronder mijn dochter) uitgenodigd bij En Pluche in Amsterdam. Een andere best beroemde zanger zou de avond muzikaal wat luister bij zetten. Fred huurde een vleugel en een microfoon en het feest kon beginnen. Maar de zanger zegde af. Op het laatste moment. Wat gebeurde er toen? Glennis stroopte de mouwen op en pakte de microfoon. En ineens was iedereen bijna blij dat ‘die ene’ had afgezegd want beter dan dit kon het nooit worden.
Glennis’ stem moest gehoord. En van het een kwam het ander. Stond ze daar ineens zomaar op het hoofdpodium. Dat van America’s Got Talent. En ja, die waren net zo onder de indruk van haar stem als wij. Misschien nog wel een beetje meer, want wij waren er immers al aan gewend.
Vannacht om half drie onze tijd (da’s half negen ’s avonds in New York dus super mega ongekend primetime) is de halve finale van America’s Got Talent. En dan zal ze daar staan. Ik denk meteen aan de ontknoping van de vorige aflevering. ‘The one that goes to the semi finals is….,’ Tetterde de presentatrice, ‘….both of you!’ Ik zag een trillend knietje in een leren broek en een vrouw die het niet helemaal verstond. Een vrouw die dacht ‘dit was het dan’ en ‘maar wat ben ik ver gekomen’. Een vrouw die haar concurrent warm omhelsde en hem het beste wenste.
