Ergens begin jaren vijftig word je in China geboren. De oorlog tussen de communisten en de nationalisten is net voorbij, dus je hebt het niet breed. Daarbij zijn politieke commissarissen overal om je heen. Die zijn er om iedereen, dus jou ook, in de gaten te houden en er subiet melding van te maken als er ook maar iets is wat niet in de haak is. Of verdacht. Maar China is je geboorteland, dus je weet niet beter.
Net voor je dertigste beval je van een zoon. Je weet dat het bij dit ene kind zal blijven, want dit is China en daar geldt op dat moment de éénkindpolitiek, wat wil zeggen dat je een ‘familieplanningsambtenaar’ op je dak krijgt die een ‘familieplanningsoperatie’ met je komt ‘bespreken’ zodra je voor de tweede keer zwanger zou zijn. En reken maar dat hij daar lucht van zou krijgen. Want een ‘familieplanningsambtenaar’ doet zijn werk net zo grondig als een politieke commissaris. Want hé, dit is China. Het is je geboorteland, dus jij kunt het weten.
Je zoon, je grootse rijkdom en misschien wel de reden van je bestaan, wordt je door een tragisch verkeersongeluk ontnomen. Hij is dan pas 34 jaar. Op het moment dat hij het leven laat, ga je zelf ook een beetje dood en de zin in het leven komt niet meer terug. Eigenlijk is het nog veel erger met je gesteld: je wilt niet eens meer leven. Hoewel… misschien is er toch nog één reden van bestaan denkbaar. Een nieuw kindje, dat zou je hart nog wel doen tikken. Maar je bent al oud. Te oud om zomaar spontaan in verwachting te raken in ieder geval. Je zult de natuur een handje moeten helpen, ben je bang. Dit is China, maar inmiddels weet je wel beter. Dus neem je met je echtgenoot de benen naar Taiwan en keer je 25.000 euro armer en wat ivf-behandelingen later in blijde verwachting terug naar je woonplaats Peking. Je bent dan 67 jaar.
Natuurlijk kun je je geluk niet op. En als je dan ook nog eens hoort dat je niet één kindje verwacht, maar twee, ben je ervan overtuigd dat je het geluk dubbel aan je kant hebt! En dat bedoel je zowel letterlijk als figuurlijk. Want sinds 2015 is de éénouderpolitiek officieel afgeschaft in je geboorteland – niet om jou een plezier te doen overigens, maar als tegenmaatregel op de vergrijzing van de Chinese bevolking – en mogen er per ouderpaar twéé nazaten in plaats van één worden geproduceerd.
Terug in Peking ga je op zoek naar de best mogelijke zorg voor je ongeboren kindjes. Want je hebt maar één ding dat je nog kunt wensen en dat is dat je kindjes gezond ter wereld mogen komen. Je klopt aan bij het ene na het andere ziekenhuis; je ergste nachtmerrie wordt bewaarheid. Want de ene na de andere dokter weigert je de prenatale zorg te verlenen die je nodig hebt. Sterker nog: de ene na de andere dokter adviseert je een abortus. ’s Nachts droom je van de ‘familieplanningsambtenaar’ met zijn ‘familieplanningsoperatie’. Terwijl je toch zeker weet dat je nu niets doet dat bij de wet verboden is, want daarin staat nergens dat het verboden is om op latere leeftijd kinderen te krijgen!
Dit is je geboorteland China. Het is inmiddels augustus 2018. Je weet even niet meer wat je weet. En al helemaal niet wat je geloven moet.
