Ik kan geen nee zeggen
Ik wilde pas geleden een woord afleren. En het is me aardig gelukt. Serieus. Ik doe het niet meer. Allemaal dankzij mijn goede voornemen toen. Had niet durven hopen dat ik erin zou slagen. Maar toch. Het woord sorry! Ik gebruik het niet meer. En dat dan natuurlijk alleen in een bepaalde context. Lees hier maar wat ik bedoel.
En dan nu dit weer
Laatst zei collega Renee tegen me: ‘ Jij kunt geloof ik geen nee zeggen hè, Franska?’ Spijker op de kop. Ik had toen weer eens ja gezegd op iets wat ik eigenlijk helemaal niet wilde… Hoe bazig ik ook kan zijn, hoe bot en direct ook… Ik wil gewoon toch aardig gevonden worden. Zullen volksstammen mensen zijn die dat niet geloven, maar toevallig is het toch waar. Hoor! Dus dan maar ja. Voor de lieve vrede.
Dus… beste persoon die mij onaardig vindt: herinner je je misschien die keer dat ik probeerde je nog nét een leuk eetadresje mee te geven voor je vakantie? Ach, wat doe ik ook een moeite. Mensen die me niet aardig vinden, lezen m’n stukjes natuurlijk helemaal niet. Zie je wel… toch weer die moeite blijven doen. Dat kost me een partij energie. En allemaal op niks af. Ook niet erg slim. Maar goed, eerst iets anders aan mezelf doen.
Eerst een woord leren. Nou ja, leren… het woord op zich is niet erg ingewikkeld. Alleen ik gebruik het niet. Als ‘sorry’ afleren lukt, dan moet ‘nee’ aanleren toch zeker lukken. Klinkt in elk geval een stuk simpeler.
Een dag niet geleerd is een dag niet geleefd, heb ik ooit als lijfspreuk geadopteerd. Dus het moet kunnen. Meteen nu en hier alvast even oefenen: nee, nee, nee, nee, nee.
Getsie. Wat klinkt dat negatief…
Door Franska
Fotografie: Esmée Franken. Visagie: Charlotte van Gulik, Haar: Isabella Greuter
