Een heel gênant misverstand
‘Zullen we schuren?’ vroeg mijn lief op een ochtend. En ik dacht nog: wat een ouderwetse term.
Maar we hadden de tijd, toen hij dat vroeg. Hij had een maand vrij genomen om even bij te tanken, en ik had diezelfde tijd een beetje vrij proberen te houden van nieuwe deadlines, afspraken en opdrachten. Nou ja, één dagje bij een uitgever zat ertussen. Maar dat was té leuk om te laten schieten. En bovendien had mijn man de allereerste dag van zijn vakantie alweer gewerkt, dus zo bleef het ook nog een beetje in balans.
Wij kunnen het werken maar niet laten, namelijk. Maar we vinden het van de ander dan toch wel vervelend als dat in de vakantie moet gebeuren. Het wachten was nu dus op een mailtje of telefoontje van zijn baas, en dan zou ik gewoon weer een paar uurtjes kunnen schrijven, dacht ik.
Ja, ik kan niet zonder. Zelfs als ik zit te wachten op uitsluitsel van een uitgever, ga ik alvast beginnen aan het volgende boek. Alle nieuwe beelden, ideeën, scènes en ensceneringen die zich aan mij opdringen móeten er dan uit.
Maar die dag dus niet! Die dag gingen we eindelijk eens echt vakantie houden. We hadden ook al wat dingen gepland (en zelfs geboekt) voor die maand, om er zeker van te zijn dat we niet alsmaar door zouden werken. Een eiland op, wat bergen over, een paar bossen door, wat kroegen in en wat kleren uit; we zouden het allemaal netjes gaan doen deze vakantie.
Maar die dag wilde hij dus schuren.
Wel verrassend. Ik had dat sinds de middelbare school niet meer gedaan, en hij volgens mij ook niet meer. Maar goed… het leek me wel een grappig idee, dus zocht ik alvast wat muziek uit, terwijl hij riep dat hij de ladder ging halen. En handschoenen!
Handschoenen? dacht ik toen. Ben ik er zo eentje die je beter niet zonder handschoenen kunt aanpakken?? En een ladder…? Oké, ik kijk niet tegen hem op, omdat ik zelf geen ukkie ben. Maar een ladder?
En toen pas viel het kwartje! Hij bedoelde met ‘schuren’ iets heel anders dan ik erbij bedacht had. Ik dacht aan het schuren uit onze schooltijd. Maar hij dacht: o, de achterkant van ons huis moet nog geverfd en we hebben nu samen even tijd. We gingen dus niet schuifelen, maar écht schuren.
Gatsie… het was weer vakantie hoor.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
