Zou ik het lef hebben?
Om met gevaar voor eigen leven te vechten voor een betere wereld?
Zou ik het lef hebben als ik in Hongkong zou wonen? De straat op gaan om te demonstreren tegen het Chinese regime met het gevaar om zonder pardon achter de tralies te belanden – en erger? Zou ik het lef hebben? Om net als Aleksej Navalny met gevaar voor eigen leven oppositie te voeren tegen Poetin omdat iemand dat op een dag toch echt zal moeten doen? Zou ik het lef hebben? Om me net als Malala Yousafzai sterk te maken voor het recht op meisjesonderwijs? En de strijd niet op te geven? Ook niet nadat radicalen me dwars door mijn hoofd hadden geschoten?
De waarheid is dat ik dat niet weet. Ik weet niet of de angst het uiteindelijk toch van de moed zou winnen. Wat ik weet is dat ik heel veel bewondering heb voor iedereen die het gevecht aangaat voor een eerlijke wereld en zijn of haar nek uitsteekt voor gelijke rechten. Wat ik ook weet is dat het geen sinecure is om de wereld te veranderen en dat maar weinig mensen dat aandurven.
Zo schreef Lale Gül – je hebt haar vast wel al ergens voorbij zien komen – de roman ‘Ik ga leven’, over opgroeien in een streng-islamitisch gezin. Ze wist van tevoren wat ze hiermee over zich af zou roepen en dat haar familie, haar omgeving, zich tegen haar zouden keren. En toch zette ze door. Sinds het verschijnen van haar boek is het ruzie bij haar thuis, maar dat niet alleen. Ze kan de deur niet eens meer uit sinds ze in haar buurt op straat herkend werd en werd gevolgd door een jongen, die keek waar ze naar binnen ging en die niet weg wilde gaan. Dus kan ze wel, net als de hoofdpersoon in haar boek, onbelemmerd willen leven, maar zit dat er even niet in. Om zichzelf verder leed te besparen heeft ze aangekondigd om te stoppen met schrijven. Maar haar boek, dat blijft. En daarmee heeft ze haar punt gemaakt, haar nek uitgestoken voor meer rechten voor de meisjes en vrouwen in de islamitische cultuur. Omdat ze de vrijheid wil hebben om een vriendje te hebben, de vrijheid om aan het strand te liggen en in zee te zwemmen en haar hoofddoek af te leggen. Toen haar oom haar voor het eerst zonder hoofddoek en met gestifte lippen op straat zag lopen, spuugde hij op haar. En toch was dat voor haar geen reden om geen boek te schrijven. Ze zette door omdat ze het verschil wilde maken in een wereld met ongelijke rechten.
De prijs die ze daarvoor moet betalen is hoog. Net als de prijs van veel demonstranten in Hongkong, van Aleksej Navalny en Malala Yousafzai ook hoog is. Maar mooi dat ze het wel gedaan hebben. Zou jij het lef hebben?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
