Zou het misschien kunnen dat de natuur ons iets wil vertellen met deze virusuitbraak?
Een beetje gevoel van crisis maakte zich afgelopen zondag toch wel van mij meester.
Ik bedoel: als zelfs onze kinderen niet meer naar school mogen staat de wereld toch echt wel een soort van stil. Ik vroeg me af of ik ze al eerder had gehoord, vergelijkbare verhalen over dat het onderwijs moet worden gestaakt. En ja, dat had ik. Maar hoe ik ook mijn best deed om op vrolijke niks-aan-de-handvoorbeelden te komen, het lukte me niet. Al wat ik zag waren kinderen zwervend door kapotgeschoten straten. Kinderen zonder huis, zonder ouders, zonder alles. Was er dan echt niets anders?
En toen opeens was hij er weer: mijn vader. Veel te lang geleden! Wat zou ik graag willen dat… en dan zou ik nu… want het is immers crisis en in tijden van crisis was er altijd die lange keukentafel met mijn vader aan het hoofd, mijn moeder ernaast en wij kinderen op de lange houten bank. De koffie stond eeuwig bruin in die keuken en de koffiemokken eeuwig klaar. Want als het leven moet worden doorgenomen – en waar anders zijn keukentafels in ouderlijke huizen voor? – dan moet er koffie zijn. ‘Nou?’ vroeg ik hem. ‘Komt er nog wat van?’ En hij vertelde nog maar eens zijn verhaal over dat het oorlog was en dat hij tot ergens halverwege de lagere school was gevorderd en dat het winter was. De tweede of misschien wel al derde winter van die ellendige oorlog waarvan niemand wist hoe en wanneer die ooit zou eindigen. Naar school werd er bitter weinig gegaan in die dagen, zei hij. De stookolie was op en zelfs met twee sleetse winterjassen over elkaar heen was de kou niet te hebben. En nee! Er was heus niet voor alle kinderen een eigen lesboek om mee naar huis te nemen, inhalen van gemiste lessen was er ook niet bij en het woord online bestond nog niet eens. ‘Crisis?’ lachte mijn vader. En toen zijn eeuwige ‘dan heb je de oorlog zeker niet meegemaakt’.
Op maandag waren de schappen weer halfvol en opeens was het ook nog eens zomaar lente! Onderwijs werd er die dag niet tot nauwelijks gegeven. Maar waren er niet een heleboel andere dingen om over na te denken en van te leren? Want zou het misschien kunnen zijn dat de natuur ons iets wil vertellen met deze virusuitbraak? ‘Nou,’ zei mijn vader, ‘dan hebben jullie daar nou mooi even de tijd voor.’ En weg was hij weer. Net als mijn gevoel van crisis trouwens.
Mij kregen ze niet gek!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
