Wat een toeters & bellen!
Of Eugenie nu in recordtijd alle schepen achter zich verbrandt en met haar gezin naar Mexico City emigreert waar ze huisvrouw met chauffeur wordt, of in Nederland voor een armlastige kinderhulporganisatie werkt en met haar geliefde el señor een boutique hotel runt: saai is het zelden!
’s Ochtends bij het groeten van alle moeders op school krijg ik van de moeder van Anabel een uitnodiging in mijn handen gedrukt. Nog geen vier weken hier of Cees heeft zijn eerste feestje te pakken! We zijn populair, Cees en in zijn kielzog zijn moeder en vader. Want het feestje wordt op zaterdag gehouden en dan is het de bedoeling dat alle ouders erbij zijn. We zijn benieuwd.
De uitnodiging alleen is al veelbelovend. Het jarige jobinnetje, verkleed als Stefanie van de populaire serie Lazy Town, prijkt op de voorkant. Op de achterkant staat dat het feest wordt gehouden in ‘Salon de fiestas Interlomas’. Zo dan, die mensen hebben kennelijk een hele locatie afgehuurd.
Hoewel we die zaterdag anderhalf uur na de aanvangstijd arriveren, blijken we nog steeds de eerste gasten. We hebben echt ons best gedaan om te laat te komen, maar tussen droom en daad jeukt ons westerse geweten.
De locatie heeft een tuin met een enorm speeltoestel waar hulpvaardige muchacha’s klaarstaan om zich over de kinderschare te ontfermen. Verder is er een groot terras met allerlei gezellige zitjes. Binnen staan lange kindertafels gedekt in Lazy Town-sferen. De hele zaal ziet er trouwens zo uit. Zou die moeder al die ballonnen hebben opgeblazen vraag ik mij af. En hoe heeft ze die zo kunstig in elkaar weten te vlechten? Oh god, ze heeft die reusachtige taart toch niet ook zelf gebakken?
Zou die moeder al die ballonnen hebben opgeblazen vraag ik mij af
Er kruipt een zenuwkriebel door mijn buik. Zou ik deze performance ook moeten leveren op Cees’ verjaardag?
Na een uurtje spelen worden alle kinderen naar binnen gelokt met warme driegangenmenuutjes. Cees – nog niet gewend om midden op de dag een warme maaltijd te nuttigen – laat z’n tacootjes links liggen. Ook de ouders worden uiteraard niet vergeten. Sandwiches, salades, vers fruit: het is er allemaal.
Na het eten worden alle stoeltjes in rijen achter elkaar opgesteld. Aan alle kanten ontstaat activiteit. Met verbazing zie ik een blik acteurs aantreden, allemaal verkleed als personages uit Lazy Town. In hun kielzog de decorbouwer en de geluidsman. Wat zíjn dit voor mensen?
Toch kan ik niets raars aan ze ontdekken. Moeder draagt een ontspannen jeans, coole laarzen en een T-shirt, vader spijkerbroek met polo. Ze wisselen elkaar af bij het maken van de foto’s en het dragen van hun babydochter.
Het hele gezin poseert bij de Lazy Town-taart die wordt uitgeserveerd op Lazy Town-bordjes.
Na de show – inmiddels is het feestje zo’n vier uur aan de gang en zijn we er eigenlijk wel klaar mee – wordt de Lazy Town-piñata van stal gehaald. Een levensgrote van papier-maché samengestelde Stefanie gevuld met snoep. We moeten écht nog even blijven, wordt ons op het hart gedrukt, om dit typisch Mexicaanse schouwspel mee te maken. De piñata wordt naar het plafond gehesen, een honkbalknuppel tevoorschijn getoverd en een kind betreedt de arena om op de maten van een begeleid lied de piñata te bewerken. Alle kinderen moeten aan de beurt komen en alle ouders zingen braaf vijftig keer het piñatalied. Uiteraard dient de jarige Anabel de genadeklap toe waarop iedereen onder de leeftijd van vier jaar naar de vloer duikt om hun plastic zakje te vullen met snoep.
Ondertussen zijn we volkomen gevloerd door dit festijn en haasten we ons ‘gracias, gracias, muy bonito fiesta’ naar de uitgang. Cees krijgt nog gauw een snelle, elektrische politiewagen in zijn armen gedrukt als dank voor zijn aanwezigheid.
Wow, dit is nieuw voor ons. Natuurlijk hadden we geen Oud-hollandsch koekhappen verwacht, maar we rekenden wel op dezelfde kneuterigheid. Na het zien van dit alles kunnen we Cees straks onmogelijk nog met een speurtocht het bos in sturen.
Eugenie van Stratum is communicatiemanager. Moeder en echtgenote. Ze leest en schrijft. Eet en drinkt (niet altijd in gepaste hoeveelheden). Doet aan pilates. Bezwijkt regelmatig voor ongecontroleerde actie.
Portretfoto: Natalie Leeuwenberg
