Zit ik daar bij Chanel, op de eerste rij
Flo is in Haarlem, op haar nieuwe school, May-Britt bij een modeshow in Parijs. Terwijl de rest van het gezelschap even niet met het thuisfront bezig lijkt, is haar oog standaard gericht op het scherm van haar telefoon.
Ik zit bij de show van Chanel. Op de eerste rij ook nog eens een keer. De modellen zijn net in défilé langsgelopen en nu trippelt Karl Lagerfeld een ererondje. Ik kijk heus, maar een oog blijft standaard op het scherm van mijn telefoon gericht. Mijn meisje gaat naar haar nieuwe school en ze is stil. En eenzaam. Zij is in Haarlem, ik ben in Parijs. Dat is misschien maar drie uurtjes met de trein, maar het voelt alsof ik verder dan zeventien lichtjaren van haar verwijderd ben.
Zal ze de juf vragen om haar te helpen als ze naar de wc moet? Durft ze überhaupt om naar de wc te gaan? Staat er vandaag een onderzoek op het programma? Is ze daar wel helemaal klaar voor? Ik bedoel; heeft ze goed geslapen en vanochtend genoeg gegeten? De rest van het gezelschap lijkt even niet bezig met het thuisfront, maar is druk met ‘het nieuwe silhouet’. Ik wil maar een ding. Naar huis.
De volgende ochtend breng ik mijn meisje naar haar school. We rijden het bospad op dat ons leidt naar de paradijselijke plek waarop haar school huist. Herten in de tuin en naast de school een villa zo mooi dat het een van de vaste locaties van de serie Divorced is. Of Oud Geld, daar wil ik van af zijn. Ik vind het vooral belangrijk hoe het inkleuren de laatste dagen is gegaan. Mijn meisje kleurt namelijk niet, maar krast.
Daarom heb ik heel eenvoudige kleurplaten gekocht waarbij ik de randen van de kleurplaat met een dikke stift heb omrand en ze vervolgens heb opgevuld met kleine kruisjes. Zo weet, dat hoop ik, ze welk vakje ze geel en welk vakje ze blauw of rood moet inkleuren. Op het Gare du Nord vond ik een kleurboek waarbij de lijntjes uit dik vilt bestaan, perfect om de grens aan te geven.
‘Zeg maar goedemorgen juf’, herhaalt mijn kleine autistje braaf
De juf van groep Olifanten wacht ons op. Ze heeft het stoeltje, met anti-wiebelkussen, van Flo al iets naar achter geschoven zodat ze makkelijk kan gaan zitten. En haar werkje ligt al klaar op haar tafeltje. Links van haar bureau hangen pictogrammen om haar het schema van de dag bij te brengen. Flo opent eerst haar rugzak, legt haar broodtrommel, fruit en drinkbeker in het gele mandje en haar schriftje (waar ik dit keer dus eigenlijk niet in heb geschreven omdat ik best laat terug was uit Parijs) in het rode en gaat dan netjes zitten op haar stoel. ‘Zeg maar goedemorgen juf’, zeg ik, terwijl ik haar aanschuif. ‘Zeg maar goedemorgen juf’, herhaalt mijn kleine autistje braaf. Juf lacht. Het is wel goed.
Ik gluur nog even boven het horizontale raampje boven de kapstok. Meisje kijkt. Ik blaas een kusje. Uit haar laatje haalt ze haar kleurboek. Volgekrast.
Rustig rijd ik door de veilige bossen terug de wereld in en alle vragen van anderen nemen ineens bezit van mijn hoofd. ‘Gaat ze ooit lezen?’ ‘Kan ze later zelfstandig wonen?’ ‘Weet ze zelf dat ze anders is?’ ‘Hebben je andere dochters er last van?’ ‘Lukt het je de aandacht goed te verdelen?’ ‘Heeft het zijn weerslag op jullie relatie?’ En de allerergste… ‘Hoe moet het als jij er niet meer bent?’
Ik sta voor het stoplicht op het kruispunt dat ik al 47 keer heb genomen. Ineens zie ik een woord op het gebouw aan mijn linkerhand. Fiduce. Vertrouwen in het Italiaans. Ik verdrink in de letters, net zo lang tot het stoplicht na best lang groen weer op oranje springt en ik achter me heel hard getoeter hoor.
May-Britt Mobach is hoofdredacteur van Amayzine.com. Ze weet alles van mode en beauty, maar is ook nog een mens met drie dochters en een drukbezette man.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
