Zenuwachtig van nieuwe laarzen
Ik schrijf dit in de hoop dat mijn meneer het niet leest. Want er zijn nu eenmaal dingen die ik niet met hem deel.
Als ik ’s avonds thuis geen zin heb in een klusje of een goed boek, ga ik online-shoppen. Je kent het wel: van alles in dat virtuele mandje gooien, erover fantaseren en aan het einde van de avond kieper ik alles er weer uit. Niks aan de hand dus.
Tot van de week. Toen zag ik me daar toch een paar fantastische laarzen. Zwart, hoog met een prachtige hak en van boterzacht leer. Ik had een riante baaldag en vond daarom dat ik die droomlaarzen best had verdiend. En toen drukte ik zomaar opeens op BESTELLEN.
Ik kon er echt helemaal niks aan doen, maar ik werd er toch een beetje zenuwachtig van. Want in de dagen ervoor was er al twee keer voor mij aangebeld door de pakketjesman. ‘Heb je nou alweer wat gekocht?’ vroegen ze thuis.
En nu had ik dus die gillend dure laarzen besteld. De dag erna had ik al spijt. Hoe zou ik deze aankoop nu weer uitleggen aan mijn meneer? Ik heb al dertig paar schoenen in de kast staan.
De track-en-trace-code viel in mijn mailbox. Oooh, zie je wel, toen kreeg ik echt stress. Gelukkig zouden ze op de redactie worden bezorgd. Want ik laat me niet verraden door de pakketjesman bij mij thuis. Ik ben toch niet gek!
Dus toen de volgende dag de pakketjesman bij de redactie aanbelde, vloog ik naar de voordeur. Jaaaa, een heel grote doos met mijn naam erop. Zouden ze passen, zouden ze passen? flitste het door mijn hoofd.
Ik wist niet hoe snel ik het plakband van de doos moest trekken. En daar lagen ze al naar me te grijnzen. Kijk eens hoe mooi, en voel eens hoe zacht. Meteen aantrekken…
Maar toen gebeurde het: die mooie, zachte, zwarte laars paste niet. Ik kreeg de schacht niet over mijn kuiten. Wat een ongelofelijke opluchting…
Want waar moest ik deze stappers thuis verstoppen? En liegen tegen mijn meneer, dat doe ik niet. Dus legde ik de laarzen heel tevreden weer terug in de doos. Frommelde het retouretiket erop en ’s avonds op weg naar huis wist ik niet hoe snel ik ze bij het postkantoor af moest geven.
Alsof er nooit iets is gebeurd. Pffff, hoef ik thuis ook niet meer te liegen. Want wat ie niet weet, daar heeft ie ook geen last van… Tot de volgende fantastische laarzen op mijn pad komen, en het hele riedeltje opnieuw begint. Oeps.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
