Ze wilde niets liever dan het onderwijs in
‘Zeven jaar ploeterde ik dapper door, toen gooide ik de handdoek in de ring.’
‘Ik koos er vol overtuiging voor om het onderwijs in te gaan. Kinderen iets bij kunnen brengen, het verschil kunnen maken voor een kind met een achterstand, een warm hart en helpende hand voor een kind dat moeilijker in een groep ligt, dat waren de redenen voor mijn keuze. Ik was nog maar tweeëntwintig toen ik al voor de klas stond. Een basisschool in een achterstandswijk in Amsterdam. Groep zes kreeg ik, een klas met meer dan dertig kinderen waarvan de meeste de stof die ze zouden moeten beheersen in deze groep, net niet of helemaal niet onder de knie hadden. De praktijk was weerbarstiger en lastiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Veel kinderen wilden niets leren en hadden nul respect voor mij als juf. Zeven jaar ploeterde ik dapper door. Toen hield ik het voor gezien en kreeg ik een aanstelling bij een op-en-top kakschool in een chique wijk van de stad.
Hier zou ik mijn missie kunnen vervullen en weer plezier in mijn werk krijgen. Maar de kinderen – ik begon met groep vier – waren hier ook niet mals. Veel kinderen waren tot op het bot verwend en liepen op sneakers die ik me met mijn salaris echt niet kon permitteren.
Er was een meisje bij dat, zo jong als ze was, vol afgrijzen naar mijn sneakers keek en er een gebaar bij maakte alsof ze moest kotsen. Omdat ik tegen haar had gezegd dat ik dat best onbeschoft van haar vond, stond de volgende dag haar vader in mijn klas om te vragen wat mijn probleem was. Als zijn dochter niet meer voor haar mening mocht uitkomen, waar waren we dan mee bezig, vroeg hij zich af.
Deze vader en zijn dochter waren exemplarisch voor de mentaliteit van leerlingen en hun ouders. De tienminutengesprekken waren de hel. Ik lag er al een week van tevoren van wakker. Commentaar, ook al bedoelde ik dat nog zo opbouwend, werd door de meeste ouders absoluut niet gewaardeerd. Ik had maar gewoon mijn werk te doen, gaf een moeder mij eens te verstaan, en moest verder natuurlijk niet zoveel noten op mijn zang hebben. Waar ik me op mijn oude school soms niet helemaal veilig voelde, voelde ik me nu vaak zo geschoffeerd dat het aan me ging vreten. Zo erg dat ik me liet bijscholen om Nederlands te mogen geven op een middelbare school.
Vorig jaar ben ik overgestapt naar het volwassenonderwijs. Hier ben ik eindelijk op mijn plek, word ik gewaardeerd en netjes bejegend en kan ik mensen iets leren die heel graag verder komen in het leven en hier komen omdat ze iets wíllen leren. Natuurlijk ben ik dolgelukkig dat ik mijn draai heb gevonden. Tegelijkertijd vraag ik me af wat er van het onderwijs moet worden na mijn eerdere ervaringen. Ik was namelijk zeker niet de eerste die de handdoek in ring gooide en mijn idealen moest bijstellen. En ik zal ook zeker de laatste niet zijn.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
