Ze is honderd, net geworden
En je hoeft haar niet te kennen om haar meteen te mogen.
Als ik je vraag wat jij de belangrijkste verandering vindt sinds je geboorte, wat is dan je antwoord? Dat je inmiddels zelf moeder bent geworden, dus dat het je gegeven was om het leven door te geven? Dat je mocht leren lopen en praten, lezen en schrijven? Dat je de wereld hebt gezien om er vervolgens achter te komen dat Nederland zo gek nog niet is, terwijl je er vroeger niets aan vond? Dat je als kind dacht dood te zullen gaan als je ouders zouden overlijden, maar dat je toch gewoon doorging met leven toen het onvermijdelijke gebeurde? Dat meisjes nu broeken mogen dragen en toen je geboren werd nog niet?
Dat de auto algemeen goed werd en iedereen mobiel? Dat vinyl grammofoonplaten werden vervangen door cd’s en dat er nu streamingdiensten zijn waardoor dat cd-rekje ook je kamer uit kan? Dat je de afwas niet meer in een teiltje met sop hoeft te doen en de was niet meer in een tobbe? Dat er zelfdenkende afzuigkappen en robotstofzuigers zijn en dat de koffiemolen is vervangen door het espressoapparaat? Dat internet de hele wereld naar je laptop bracht en al het mogelijke bereikbaar maakte?
Ik stelde mezelf de vraag wat ik de belangrijkste verandering vond sinds mijn geboorte na het lezen van een interview met een honderdjarige vrouw uit Berg en Dal. Een bewonderenswaardige, bijzondere, opmerkelijke vrouw die ik stante pede als mijn tante zou willen. Ze gaat er prat op de oudste fysiotherapeut van ons land te zijn, heeft een hekel aan roddelen – ‘ik zeg iedereen recht in het gezicht de waarheid’ -, ze speelt graag hard to get, vindt 100 zijn hetzelfde als 99 omdat ze gewoon is doorgegaan met elke dag de planten water geven en koffie- en theezetten en vindt het meest hinderlijke aan oud worden dat haar stem wat zachter is geworden en haar knieën het niet meer zo goed doen, maar heeft verder geen klachten en nog volop zin in het leven.
En dan komt die ene vraag over wat zij nou de belangrijkste verandering van de laatste honderd jaar vindt en dan zegt ze: ‘Dat wij vrouwen tegenwoordig iets te vertellen hebben, en niet alleen de mannen.’
Mooi toch om daarop te komen? Om ervaren te hebben dat vrijheid het allergrootste goed is en daar ook nog eens zo prachtig woorden aan te kunnen geven? Een vrouw naar mijn hart en een voorbeeld voor alle vrouwen, deze honderdjarige Ankie Lindgreen uit Berg en Dal. Toch?
Bron: de Volkskrant
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
