Rappende oma van tachtig
Toen Wieke het filmpje bekeek, dacht ze: zó moet het! Je leven zo leven dat je uitgewoond in je graf tuimelt, omdat je er alles uit hebt gehaald wat erin zit.
Wat ik nu weer vind op YouTube, zo leuk. Eerst even dit: ouder worden in deze tijd lijkt mij best leuk, omdat we internet hebben. Wel moeten je ogen, brein, oren en handen het blijven doen, meer heb je niet nodig om een toetsenbord te bedienen. Bij mij functioneert alles nog prima. Behalve… ach, wie wil dat nu weten? Daarover moet ik gewoon mijn kop dichthouden. Onbelangrijk. Maar toen ik het filmpje over de ‘rappin’Granny G’ bekeek, dacht ik: zó moet het! Je leven zo leven dat je uitgewoond in je graf tuimelt, omdat je er alles uit hebt gehaald wat erin zit. Tijdens een Britain’s got talent-show komt een tachtigjarige vrouw het podium op achter een looprek. Roze jurk, parelketting en een ferme bochel. Maar wat een power! Haar ondeugend lachende ogen vertellen dat ze lak heeft aan wat ‘normaal’ en ‘gangbaar’ is.
Voor het volgende optreden moet ze van de jury wel haar looprek pimpen
De jury heeft haar vast allang backstage gezien en bedacht hoe ze haar zullen benaderen. Ze mag los. Niks bibberig stemmetje, maar een geluid waar Ali B. een vette punt aan kan zuigen. Ze gaat met haar rug naar het publiek staan, legt beide handen op haar billen, knijpt erin, wiebelt er uitdagend mee en roept de mannen op hun handen thuis – en de piemels in de broek – te houden als de dames geen zin hebben. Ze heeft het lied zelf gemaakt. ‘Zit je man in de zaal?’ vraagt de jury. Ja, die moet ergens zijn, maar waar? De voorzitter zegt dat de hele zaal moet gaan zitten – iedereen is gaan staan voor een ovatie – behalve de echtgenoot. Daar staat hij, apetrots op zijn vrouw. Natuurlijk mag ze door naar de volgende ronde. Menige veertiger gedraagt zich behoudender dan deze rappende oma. Ze krijgt wel één waarschuwing: voor het volgende optreden moet ze haar looprek pimpen. Met zulke vrouwen in je buurt wordt ouder worden een feestje. Heb nu al zin om mijn aanstaande rollator te versieren. Met een megafoon erop. Zodat ik allerlei opruiende dingen kan roepen in het verzorgingstehuis.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
