Wiekes Boekenclubje: Nicci French – In Hechtenis

 

Jaaa, daar was ie dan eindelijk: de nieuwe Nicci French. 

 

Alle boeken van dit schrijversduo heb ik gelezen, het ene beter dan het andere natuurlijk, maar dit boek had goede recensies dus ik was heel benieuwd.

 

De reeks over Frieda Klein waren de boeken waar we het de laatst tijd mee moesten doen. Dat was op zich prima te doen, want het waren er acht in totaal. Ik vond het een spannende reeks en de boeken lazen lekker weg, maar ik vond het wel iets te veel van hetzelfde en hier en daar wat langdradig.

 

Wat mij opvalt bij Nicci French, en jullie misschien ook, is het volgende: de uiteindelijke twist (die elk van hun boeken heeft) is altijd pas op de laatste pagina’s. Nou is dat bij zo’n beetje 99% van de thrillers zo, maar de manier waarop vind ik vaak nogal op elkaar lijken. Hoofdpersonage confronteert de uiteindelijke moordenaar (want het gaat altijd om moorden) en legt vervolgens aan die persoon uit hoe zij (bij Nicci French zijn het altijd vrouwelijke hoofdpersonages) tot deze ontdekking is gekomen. Vooraf is er altijd een dwaalspoor, een persoon die wordt verdacht waarvan je al weet dat dit niet de schuldige is. De uiteindelijke schuldige vraagt iets in de trant van ‘Hoe ben je erachter gekomen?’ En dit wordt dan uitgelegd.

 

Nou snap ik waarom voor deze vertelmanier wordt gekozen: door ons als lezer niet mee te nemen in de gedachtegang van de hoofdpersoon, komt het voor ons uiteindelijk ook als schok wie de moordenaar is. Dat snap ik, maar ik vind het jammer dat je zelf, hoe oplettend je ook leest, die ontdekking niet had kunnen doen. Want bij die Grote Onthulling wordt meestal ook nieuwe informatie verteld die wij als lezer nog niet wisten, zodat we dus ook niet hadden kúnnen uitvogelen wie er schuldig is. Jammer, want zelf detective spelen vind ik leuk en het maakt het wat mij betreft spannender als je ook echt een kans maakt om het goed te hebben.

 

Dan punt nummer twee: de hoofdpersonages zijn in de boeken van Nicci French vaak onsympathiek. Dat vond ik vooral zo bij de Frieda Klein-reeks, en daar werd ook erg de nadruk op gelegd. Frieda was koud, kil en niet makkelijk in de omgang. Bij de andere boeken zie ik dit ook veel terug: een vrouwelijk hoofdpersonage met een sterke eigen wil, die eigenwijs is en uiteindelijk doet wat ze zelf wil ondanks adviezen van anderen, en uiteindelijk blijkt dit hoofdpersonage het tóch bij het rechte eind te hebben.

 

Dit nieuwste boek In Hechtenis volgt helaas die twee punten ook en dat vind ik wel een minpuntje. In Hechtenis draait om Tabitha, die vastzit voor een moord op haar buurman. Tabitha is niet geliefd in haar dorp, heeft weinig tot geen vrienden en ze heeft last van woede-uitbarstingen. Het lichaam van de buurman, verwond door meerdere messteken, is gevonden in Tabitha’s schuur. Tabitha zelf weet niets meer van die dag en weet dus ook niet of ze schuldig is. Als haar advocaat ook niet gelooft dat ze onschuldig is, besluit ze haar eigen verdediging te doen.

 

Dat maakt In Hechtenis interessant: het hele boek speelt zich af in de gevangenis waar Tabitha in voorarrest zit. Je volgt haar tijdens de voorbereiding van haar rechtszaak en ervaart hoe dat in Engeland gaat. Dat vond ik erg interessant en een verrassende invalshoek, knap ook dat het boeiend blijft terwijl het verhaal zich op één locatie afspeelt.

 

Jammer vond ik dat je al weet dat een moordverdachte zijn of haar eigen verdediging laten doen eigenlijk alleen maar een regelrechte ramp kan worden. Zeker als een moordzaak redelijk ‘high profile’ is en de verdachte nul ervaring heeft met rechtspraak (en wel ervaring heeft met veel medicatie tegen depressies die bijwerkingen kunnen hebben als black-outs en concentratieproblemen). De enige voor wie dit enigszins goed heeft uitgepakt is de bekende seriemoordenaar Ted Bundy: die deed zijn eigen verdediging voortreffelijk, wist overigens ook nog even te ontsnappen (om vervolgens weer gepakt te worden), maar kon de doodstraf niet ontlopen. Nou had meneer Bundy zelf rechten gestudeerd dus wist hij al wel iets van de gang van zaken, en was zijn onschuld bewijzen een onbegonnen zaak.

 

Dat een meisje van eind twintig haar eigen verdediging doet, met nul voorbereiding (dat wordt meerdere malen benadrukt — dat ze maar wat doet en zelf vaak wegdroomt wanneer de aanklager aan het woord is) en dat de rechter nog redelijk coulant is over haar uitbarstingen, maakt het geheel wat ongeloofwaardig.

 

Maar goed, het allerbelangrijkste is natuurlijk: was het spannend? En dat was het wel, want ik heb ook deze Nicci French in één ruk uitgelezen. Het boek blijft boeiend, ook al is de hoofdpersoon niet in gevaar (behalve dat haar een gevangenisstraf boven het hoofd hangt natuurlijk). Het is meer een ‘whodunnit’-detective dan een echte thriller, maar daar leest ie niet minder prettig om. Dus voor Nicci French-fans of detective-fans in het algemeen: dit is er natuurlijk wel eentje die je moet meepakken.

 

 

Auteur :Nicci French
Uitgever: Ambo|Anthos
EAN9789026343339

 

Door: Wieke Veenboer

Wieke Veenboer woont in Amsterdam. Ze is een graag geziene gast in de Amsterdamse horeca en probeert af en toe zelf een keukenprinses te zijn. Ze houdt van reizen, verslindt boeken maar speelt ook Netflix uit.

Afbeelding van Wieke Veenboer