Franska.nl

Ik las net een verhaal op internet over een vrouw die vier verschillende verzorgsters kreeg. En zoals het jullie vast ook vergaat als je zoiets leest: je denkt terug aan je eigen bevallingen. Mijn eerste gedachte was: beter vier dan niemand. Maar leuk is anders. Ik heb twee kraamverzorgsters meegemaakt. Bij ons eerste kind was het niet nodig. Weekje ziekenhuis. Bij het tweede kind hadden we een leukerd, al riep ze bij elk klusje: ‘Dat is niet mijn hobby!’ Ook bracht ze fotoboeken mee, waarin plaatjes stonden van alle gezinnen waar ze was geweest. Met vermelding van het cadeau dat ze na afloop kreeg. Was het een geldbedrag, dan stond dat er ook luid en duidelijk bij. Maar ze was lief voor onze dochter, ze wist van aanpakken en ze was vrolijk. De zin ‘dat is niet mijn hobby’ hanteren wij thuis nog steeds.

De kraamverzorgster bij ons derde kind was een nachtmerrie. Ze rookte waar de baby bij was en ze bezorgde me zowat een baarmoederverzakking (als ik die toen niet al had), toen ze me tijdens een middagslaapje wekte om mijn temperatuur op te nemen. Sodeju, wat was ik boos, na een gebroken nacht met een huilende, kersverse baby, een zoontje dat in zijn bed had geplast en een dochter met een nare droom vol gegil. Ik had duidelijk gezegd dat ik de eerste dagen geen bezoek wilde. Liet ze toch de hele buurt binnen en bleef erbij zitten. Rokend. Dat verbood ik. Beledigd ging ze naar de tuin. Op dag twee beloofde ze de kinderen friet, maar zij mocht die niet halen, meldde ze. Dat stond niet in haar takenpakket. Wie reed er toen met haar net bevallen rauwe onderkant op de fiets naar de snackbar? Ik, gekke Hendrika. Op dag drie kwam het opperhoofd van het kraamcentrum langs. Of alles naar wens was? NEE! Ik liep leeg. Zei dat ik die vrouw geen minuut langer in huis wilde hebben.

Later kreeg ik de rekening. Elfhonderd gulden. Ik stuurde een protestbrief, met de mededeling dat ik dat niet ging betalen en wel hierom niet…

Per omgaande kwam er iemand praten. Tot mijn verbijstering bleek ‘onze’ kraamverzorgster net uit een psychiatrische kliniek ontslagen te zijn en wij waren het eerste gezin waar ze weer aan de slag was gegaan. Ze had me zelfs foto’s laten zien van haar kinderen – die ze niet had, ze bleken van haar zus te zijn. Ik kreeg akelige visioenen, hoe ze misschien wel mijn baby had kunnen stelen. En nu wordt die baby binnenkort zelf vader. Ze hebben kraamhulp geregeld. Je kraamtijd is veel te kostbaar om te verdoen met mensen om je heen met wie je geen klik hebt. De goeden niet te na gesproken, want de meesten zijn lief. Ik heb destijds gewoon pech gehad. Maar ik zeg het ze bij dezen: lieverds, als het niet bevalt, dan kom ik er onmiddellijk aan!