Franska.nl

De nood was hoog: geen water. Een terugblik:    

‘Ik kijk om me heen.  Mijn boreholemannen en ik zijn op bezoek bij Rafael, het schoolhoofd. We zitten in zijn woonkamer van 3 x 4 meter.  Er staat een kapotte televisie. Die doe je niet weg. Je kunt er nog eens een plantje opzetten of zo. Rafael zet de nieuwe televisie aan. “Het kost me 85 kwacha per maand om de BBC, El Jazeera en National Geographic te ontvangen,” zegt Rafael, “ik weet graag wat er in de wereld gebeurt en dat vertel ik de kinderen op school.” Dan sluit hij een microfoon aan op geluidsboxen die een groot deel van dit kamertje vullen. Een grap, denk ik, maar Rafael meent het.  Terwijl de televisie aan blijft staan, toetert hij een lange toespraak over water in de microfoon. Dat de school dicht moet als dat water er niet komt. Weer een briljante zet van de overheid: je bouwt eerst een school en daarna: o jee, even vergeten. Geen water.  En dan niet thuis geven als de onderwijzers wanhopig keer op keer om een borehole komen vragen. Daarom zit ik hier met mijn mannen. Hun laatste hoop. 

Na de toespraak komt er een buurvrouw binnen.  Ze ploft in de stoel naast mij en lacht: “U bent net zo dik als ik!” Ook goedemiddag. “Wij in Zambia,” zegt Rafael vrolijk, “vinden gevulde vrouwen mooi. Een olifant is ook dik en kijk eens hoe sterk dier dat is!” Ook een fijne, die olifant. De thee wordt op tafel gezet, met brood, suiker en melk met vellen. Dan zegt Rafael: “Madam Wieke, please pray with us!” Best hoor, gehoorzaam doe ik mijn ogen dicht. Er gebeurt niets. Ik gluur door mijn wimpers. Iedereen zit mij aan te kijken, ook door hun wimpers. “Madam Wieke, will you say a prayer?” Weigeren kan niet. Schietgebedje richting hemel: “Páp! Help!” Het lukt. Na tien zinnen over water zeg ik ‘amen’. Dat er maar iemand mag luisteren!‘

We zijn drie jaar verder. Herhaalde pogingen om op verschillende plekken water naar boven te halen in dit dorp, mislukten. Er zit daar niets. De school is dicht. En dat bevlogen, leuke schoolhoofd, wacht op een andere baan. Om je geloof acuut te verliezen, maar dat gebeurt hier niet. Want dan heeft God het immers zo gewild? Ik moet er, drie jaar later, nog van knarsetanden.