Welk voorbeeld heb ik mijn dochter eigenlijk gegeven?
Dat vroeg Isabel zich af na twee scheidingen in krap vier jaar tijd
‘De scheiding met haar vader had er heel erg ingehakt en had letterlijk het fundament onder mijn leven vandaan geslagen. Mijn dochter hield me op de been, want voor haar kwam ik mijn bed uit, deed ik mijn werk, verschoonde ik de bedden en zorgde ik dat de ijskast gevuld was. Ik maakte mezelf wijs dat ik de wanhoop aardig goed voor haar verborgen wist te houden. Maar jaren later vroeg ze hoe ik erbij kwam dat ze mijn verdriet niet gezien zou hebben. “Ik vond het heel erg voor je en vond je zo zielig dat ik je liever niet alleen liet.”
Waarschijnlijk was het ook om die reden dat ze heel enthousiast had gereageerd toen er twee jaar na de scheiding een nieuwe man in mijn leven kwam, dacht ze achteraf. En dat ze had geroepen dat ze het hartstikke leuk vond als hij me ten huwelijk zou vragen. Een nieuwe man zou immers betekenen dat ze zich geen zorgen meer over me hoefde te maken.
Anderhalf jaar nadat ik de man had ontmoet, trouwden we inderdaad. Onderweg naar het jawoord hoorde ik af en toe een stemmetje. Een stemmetje zo zacht dat ik het met gemak kon negeren. Misschien omdat ik niet wilde weten wat dat stemmetje me te zeggen had, namelijk dat ik er beter nog even heel goed over na moest denken of dit nou echt de man van mijn dromen was of toch meer het goedmakertje voor de zielenpijn van de scheiding – die weliswaar wat gesleten was maar nog niet helemaal genezen.
De details wil ik hier niet delen, maar we waren amper getrouwd of er ging een beerput open waarvan de bodem niet eens te zien was. Deze man had een gitzwart stuk van zijn verleden voor mij verborgen gehouden uit angst dat hij me daardoor kwijt zou raken. Dat boterbriefje kon hem echter niet redden, want vanaf het moment dat ik wist wie hij blijkbaar ook was – of kon zijn – was het onmogelijk om nog een dag langer met hem onder een dak te leven. De echtscheidingspapieren waren in een goed half jaar na de trouwerij getekend. En gek genoeg voelde ik me vanaf dat moment beter dan ik me in jaren had gevoeld. Alsof ik door dit huwelijk het verdriet om de eerste scheiding eindelijk echt had kunnen verwerken.
Alleen was er één ding dat knaagde en dat was de vraag welk voorbeeld ik mijn dochter had gegeven, met mijn twee scheidingen in krap vier jaar tijd.
Mijn dochter is inmiddels dertigplus. Laatst kwam die tweede scheiding ter sprake en vertelde ik haar voor het eerst dat ik me had afgevraagd wat een dochter in de puberteit in vredesnaam kon leren van het voorbeeld dat ik haar als moeder had gegeven. Ik moest me daar vooral geen zorgen over maken, zei ze meteen. “Ben je gek mam! Wat je me leerde door die man heel snel aan de kant te zetten is dat je altijd zelf kunt beslissen. Je leerde me dat ik altijd vrij ben om te kiezen en dat was een waardevolle les.”’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
