Rustig een rondje door de buurt lopen…
Soms heeft Marja een rustige dag nodig zonder prikkels om de balans terug te vinden. Lekker saai, dicht bij huis. Maar ook daar blijkt ze zich weer van alles af te vragen.
Ik ben geen echte evenwichtskunstenaar. Vroeger met gym op school op de evenwichtsbalk ook al niet. Soms heb ik een rustige dag nodig zonder prikkels om de balans terug te vinden. Even geen andere mensen zien, niet de deur uit voor een Wegwezen met Marja-uitje, en zeker geen onverwachte wendingen.
Even niets meer dan een rondje door de buurt lopen dus. Mijn hoofd legen en endorfine aanmaken. Een jaren ‘50-wijk waar ik altijd snel doorheen fiets; nu neem ik uitgebreid de tijd er gewoon rond te slenteren, verstand op nul en blik op oneindig. Lekker saai en vertrouwd, met nog steeds zo’n rijtje buurtwinkels: de toko, de super, de slager, de groenteboer…
Maar bij de nieuwe ruiterwinkel begint het mis te gaan: ik ga weer nadenken. Hoe hebben ze dat levensgrote paard in de etalage gekregen? En die straatnamen: wie waren historicus J. Craandijk en journaliste Geertruida Carelsen eigenlijk? Wat doen die hangende bloembakken naast al die voordeuren: initiatief van de bewoners of een fout opleuk-idee van de woningbouwvereniging? De enorme leeuwen voor de afhaalingang van het Wereldrestaurant, voorheen de Chinees. Wie heeft die daar neergezet? Onzinnige vragen allemaal en alles moet ineens op de foto.
Dat een rondje binnen een straal van één kilometer al zoveel vragen kan oproepen
De ventweg langs de Amsterdamsevaart, de joodse begraafplaats met dat mooie oude hek en die scheve zerken, het doorkijkje naar waar ooit de Woonschool was (zo’n wijk waar je werd heropgevoed tot modelburger). Het fietspad annex hondenuitlaatlaantje, de achterkant van de straat waar ik met mijn gezin gewoond heb, dat lelijke kantoorgebouw even verderop, het doorkijkje naar een woonwagenkamp, de gele auto onder de knoertgrote gele letters van IKEA. Alles wil ik vastleggen en begrijpen. Ik word moe van mezelf.
Pff, terug naar huis dus, weet ik. Niks opzoeken op internet, en geen Facebook vanavond. Sokken breien en een kop thee. Dat is wat ik nodig heb. Dat een rondje binnen een straal van één kilometer al zoveel vragen kan oproepen. De vader van mijn vader (mijn opa dus) was een ware evenwichtskunstenaar. Hij wel. Een fietsacrobaat die in het begin van de vorige eeuw zijn kunsten vertoonde in variététheaters tot in Frankrijk, Spanje en Noord-Afrika aan toe. Die genen zijn uit mijn DNA kennelijk verdwenen.
Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.
