Lekker even kwijtraken is er dus niet meer bij
Klef skypen en facetimen zouden Caroline en haar dochter zeker niet gaan doen de afgelopen drie maanden. Alleen vergaten ze iets af te spreken over whatsappen.
Een foto van een duim met een grote pleister erop. Dan nog een van een koekenpan met boter erin. Een tekstberichtje tussendoor: ‘Help, hoe breek ik een ei zonder dat mijn pleister vies wordt?’ Het was een zondagochtend met een nogal hilarische en wie weet wel unieke activiteit: samen met mijn ex-man bakte ik namelijk via whatsapp een ei met onze dochter in Florence… Niet onbelangrijk detail: ze had een snee in haar duim.
Loslaten was het idee toen ze drie maanden geleden vertrok, op eigen benen ging ze staan, stoer was ze. Dat is ze ook hoor, ze heeft haar Italiaanse weg uitstekend weten te vinden. Trots ben ik op dit 18-jarige product van onze harmonieuze co-ouderopvoeding. Maar de whatsapp-groep die we met z’n drieën hebben is een virtuele navelstreng van jewelste gebleken. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat eigenlijk. Hoezo loslaten? Daar krijgen we absoluut de kans niet voor. Als ik even niet oplet, loop ik zo 87 berichtjes achter. Over de meest uiteenlopende onderwerpen: van het ontbreken van verse salie in de supermarkt (onmisbaar voor de pasta die ze wil maken) tot de drankspelletjes die ze met haar Amerikaanse huisgenoten deed tijdens de debatten tussen Clinton en Trump (wil ik helemaal niet weten). En van de dood van Leonard Cohen tot de huishoudelijke strubbelingen van vijf ranzige jongedames. Af en toe word ik er best een beetje horendol van. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik er ’s avonds voor ik naar bed ga ook nog weleens een berichtje tegenaan gooi, kijken of alles goed gaat…
Had niemand me gemist, dat vond ik de ultieme vrijheid
Wat ik zelf vroeger, als student, zo lekker vond was even fijn kwijtraken. Gewoon, het idee dat niemand wist waar je was. Ging ik ’s middags naar Amsterdam, kwam ik op straat toevallig mijn neef tegen, een lange avond bier drinken later bleef ik bij hem logeren. Ergens aan het eind van de volgende dag keerde ik dan weer huiswaarts. Had niemand me gemist. Doodonschuldig eigenlijk, maar ik vond het de ultieme vrijheid.
Dat is er dus niet meer bij.
Aan één voornemen hebben we ons wel weten te houden: van tevoren wisten we namelijk al zeker dat we niet steeds heel klef zouden gaan skypen of facetimen, want dat vinden we allebei niks. Gewoon bellen ook niet trouwens. Dat is best goed gelukt. Er is welgeteld drie keer gebeld. Door mij. Omdat ze niet terugappte, wel een uur of langer niet. Paniek, want ja, ze zou toch niet kwijtgeraakt zijn daar in die Italiaanse stad…
Na drie maanden kunnen we, denk ik, concluderen dat er voor 2017 nog wel wat verbeterpuntjes zijn in ons loslaat- en kwijtraakproces. Maar het begin is er, en ik keur het goed.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
