Franska.nl

Wat moet er met mij, met ons, over vijftien tot hooguit twintig jaar?

Of is het nog te vroeg om me daarover nu zorgen te maken?

Huisvesting in het algemeen piept en kraakt al aan alle kanten, maar huisvesting voor ouderen wordt zo mogelijk een nog groter vraagstuk. Om te beginnen maar even de vrolijke feiten: de komende vijftien jaar komen er meer dan honderdduizend ouderen bij die verpleeghuiszorg nodig hebben, blijkt uit nieuw onderzoek. Maar voor bijna driekwart van deze groep is er straks helemaal geen plek in een verpleeghuis. En dan hebben we het waar-laten-we-straks-onze-ouderen-probleem nog niet eens op een rij. Want buiten de slordige 75.000 ouderen die niet naar het verpleeghuis kunnen, zijn er tegen die tijd ook nog eens heel wat 75-plussers die wel thuis kunnen wonen, maar die niet meer kunnen traplopen, of die brede deuren of andere aanpassingen in dat huis nodig hebben. Voor die groep zijn in dezelfde periode meer dan een kwart miljoen speciaal geschikte woningen nodig. Of die woningen er komen? Laten we van het positieve scenario uitgaan en een heel grote slag om de arm houden.

 

Wat die verpleeghuizen aangaat: vorig jaar was er al een personeelstekort van meer dan tienduizend mensen in de verplegings- en verzorgingsbranche. Over tien jaar is dat tekort volgens de meest recente prognoses meer dan vervijfvoudigd, waarmee we op een tekort van meer dan 500.000 komen. Na 2026 wordt het aantal verpleeghuisplekken daarom maar bevroren en dat is geen fijn vooruitzicht als je bedenkt dat in 2040 bijna één op de zeven Nederlanders ouder dan 75 jaar is en dat een fors deel daarvan het niet zonder zware verpleeghuiszorg kan stellen.

 

Wat te doen met de meer dan 75.000 ouderen die straks buiten het verpleeghuis verpleegd moeten worden? Allemaal lekker thuis blijven wonen, luidt het devies. Ook als je dement bent? Helaas is er voor dit moment geen andere optie. Plannen zat, daar niet van. Alleen onvoldoende handjes om al die plannen uit te voeren.

 

Of ik me daar druk om maak? Mijn geboortejaar is 1960 en volgende week vier ik mijn verjaardag. Over vijftien jaar begin ik dus aan mijn tachtigste levensjaar. Grote kans dat ik me dan in mijn hoofd nog steeds vijfendertig voel – dat schijnen de meeste mensen zich trouwens te voelen. Maar wat mijn lijf betreft heb ik mijn gouden jaren toch echt wel gehad. Hoe moet dat dan straks met mij, met ons? Zorg inkopen? Kunnen we dat dan betalen? En kan zorg überhaupt nog wel ingekocht worden tegen die tijd of is dat type zorgverleners dan ook ‘op’? Ik heb het er weleens over met mijn man, mijn zus, vrienden en vriendinnen. Wat we met elkaar delen is dat we het altijd afdoen met een ‘wie dan leeft wie dan zorgt’. Wat we ook delen is dat we er een hard hoofd in hebben of het allemaal wel goed komt.