Wat je herkent als je al heel lang alleen woont
Het is dit jaar zeven jaar geleden dat ik op mezelf ging wonen.
Noodgedwongen eigenlijk, want toen ik op 23-jarige leeftijd nog thuis woonde omdat de man waarvan ik zeker wist dat we snel zouden gaan samenwonen onze relatie plots beëindigde, voelde het ineens heel suf om nog langer op de zolderkamer van mijn ouders te leven. Dus zette ik mijn schouders eronder en vond ik binnen twee maanden een snoezig appartementje in het centrum waar ik nu nog steeds woon. Inmiddels heb ik het alleen wonen helemaal omarmd en is samenwonen echt een ver-van-mijn-bedshow waar ik nog láng niet aan toe ben. Deels omdat ik zo gewend ben om thuis te komen in een stil huis en deels omdat ik nu eenmaal bepaalde gewoontes heb ontwikkeld waarmee ik een eventuele huisgenoot gillend het huis uit zou jagen. De volgende dingen herken je dan ook alleen als je al een tijdje helemaal op jezelf woont.
1. Je plast met de deur open. Of eigenlijk doe je alles met alle deuren open: toiletbezoeken dus, douchen, badkamerconcerten… Niemand die je hoort: heerlijk!
2. Je laat spullen slingeren die je met anderen in de buurt meteen zou opruimen. Hier uit dat zich in afwas, was en tasjes van willekeurige winkels. Ach, wat maakt het uit, je bent toch de enige die de rommel veroorzaakt. Wel een beetje jammer dat je dan ook automatisch de enige bent die het op moet ruimen.
3. Je houdt er een bijzondere routine op na. Ik ben ervan overtuigd dat ik, als ik zou samenwonen, mijn leven een stuk beter op orde zou hebben. Nu ik alleen woon zijn restjes van het avondeten soms het ontbijt van de volgende dag en is het avondeten soms ook gewoon een boterham met pindakaas. Wie gaat er wat van zeggen?
4. Je praat de hele dag tegen jezelf. Mijn innerlijke dialoog wordt tegenwoordig hardop uitgesproken, anders krijg ik mijn zaken gewoon niet op een rijtje. Het staat misschien een beetje gek, maar ik en mezelf hebben het echt heel erg gezellig samen.
5. Op dagen dat je dat niet doet klink je dan ook superschor bij de kassa van de supermarkt omdat je om 16.00 uur nog steeds met niemand hebt gepraat.
6. Je slaapritme is compleet naar de maan. Of misschien ben ik gewoon onverantwoordelijk als het gaat om het krijgen van genoeg slaap, kan ook. Maar als niemand tegen me zegt dat ik naar bed moet, kun je er zeker van zijn dat ik nog minstens één extra aflevering van mijn serie erin knal voor ik daadwerkelijk ga slapen.
7. Datzelfde geldt voor uitslapen. Niemand die vindt dat je op moet staan? Draai je vooral nog lekker een keer om.
8. Niemand bemoeit zich met je inrichting, dus je kan iedere interieurverandering meteen zonder discussie doorvoeren. Helaas zie je elke week wel weer een ander briljant idee op Pinterest, dus je bankrekening is inmiddels iets minder blij met je.
9. Over geld gesproken: alleen wonen is zó duur. Hoe vaak ik wel geen boodschappen weg kan gooien omdat ik de houdbaarheid verkeerd heb ingeschat en ik moeilijk alles in drie dagen tijd zelf op kan eten is niet te tellen. Nadat ik heb geklaagd over mijn lege bankrekening om precies die reden bestel ik dan wel weer zonder te knipperen een ronde Thuisbezorgd. Hoeft niemand te weten.
10. Oké, mijn bankrekening huilt inmiddels, want ook kleding bestellen is zó makkelijk als er niemand is die je aanspreekt op het feit dat er op één dag vijf pakketten binnenkomen. Voor nu is dat alleen iets tussen mij en Lucas van de PostNL-bezorgservice.
Beeld: 13 Going On 30 // Columbia
