Wat er gebeurt als ik mijn kasten opruim
Blijkbaar liggen mijn kasten vol herinneringen die ik niet op kan ruimen.
Soms kan ik er opeens niet meer tegen. Overal in mijn huis liggen briefjes, lijstjes, bonnetjes, (lege) aspirinedoosjes, flesjes Vicks en nog een heleboel meer rommeltjes. Mega-irritant.
Dus ga ik opruimen. Alle lege en overbodige spullen in de vuilnisbak, wat we nog nodig hebben in een kastje. Die kastjes mogen trouwens ook weleens opgeruimd worden. En daar gaat het mis. Want in die ene kast liggen al onze oude fotoalbums – uit de tijd dat we foto’s nog afdrukten en inplakten. Foto’s van zonnige vakanties, van mijn kinderen met blote voetjes in het gras, van trakteren op school, van samen in bad, van voorlezen op de bank. Al die mooie herinneringen brengen een glimlach op mijn gezicht en we zijn zó een uur verder.
In de kast beneden vind ik stapels kinderboeken. Uit de jeugd van mijn kinderen en uit mijn eigen jeugd. Het sprookjesboek van de Efteling, een stapel Wipneus en Pims en Elfje Twaalfje van Martine Bijl. De series De Dolle Tweeling, Billy Bradley en De Vijf heb ik verslonden. Voor ik het weet zit ik weer helemaal in de verhalen en komt er niks van opruimen. Eén plank lager liggen de videobanden die ik niet meer af kan spelen (ik heb al eeuwen geen videospeler meer) maar ook niet weg kan doen. Disneyfilms, The Never Ending Story, Sissi, The Sound of Music. Allemaal oude lievelingsfilms. Cd’tjes die we nooit meer draaien. Ik heb misschien wel een miljoen keer gedanst op ‘R U Kidding me’ van Anouk. En daar ligt een cd met verhaaltjes van Jip en Janneke. Ik zie mijn jongste dochter nog zitten: piepklein kleutertje met een enorme koptelefoon op. Steeds maar weer luisterde ze diezelfde verhaaltjes af. En mijn jongste zoon was dol op de film Tarzan. Met alleen een onderbroek aan sprong hij dan over de bank omdat hij ook Tarzan was.
Blijkbaar liggen mijn kasten vol herinneringen die ik niet op kan ruimen. Uiteindelijk heb ik maar geaccepteerd dat mijn huis vol en rommelig is. Het is niet anders.
