Waarom ik zo graag kijk naar ‘Dwars door de Lage Landen’
Een programma met drie wandelende Belgen is nu een hit op de Nederlandse televisie. Ik snap dat wel…
Arnaud Houben en zijn kompanen geluidstechnicus Ruben en cameraman Philippe ‘stappen’, zoals ze bij onze Zuiderburen het wandelen noemen, met een rugzak en een tentje 900 kilometer van het Vlaamse Oostende naar het Groningse Pieterburen. Dat is toch saai om naar te kijken? Nou nee, het is juist hartstikke leuk.
‘Wandelen is eigenlijk het beste medicijn tegen een negatief wereldbeeld’, zegt Arnaud in een interview en ik geef hem groot gelijk. Amai zeg, ik zit iedere keer weer te genieten van de praatjes die Arnaud maakt met de mensen die hij onderweg tegenkomt. Het is zo heerlijk om naar dat zangerige Vlaams te luisteren als hij de meest bijzondere verhalen bij zijn passanten boven water haalt. Daarover zei hij: ‘We doen research naar de historie op de route, maar voor de rest is het een groot avontuur. Ik probeerde met dezelfde blik als waarmee ik naar de grote wereld kijk nu naar mijn eigen achtertuin te kijken. We wilden zoveel mogelijk mensen op de wilden boef, jullie zeggen op de bonnefooi, tegenkomen. Dat voel je wel in de reeks denk ik, dat die ontmoetingen natuurlijk zijn.’
Dit bericht op Instagram bekijken
Zoals met Mientje die zich het verschrikkelijke bombardement op het Limburgse Montfort nog herinnert als de dag van gisteren. Of Rob en Eddie, twee psychiatrisch patiënten die in de Belgische Kempen bij gewone gezinnen werden ondergebracht en niet hun hele leven achter de gesloten deuren van een inrichting zitten. Maar er zijn ook heerlijke huis-tuin-en-keukengesprekken waar je blij van wordt. Zoals die met de oude Amedé die zijn hele leven als pompbediende werkte en nu eindelijk via een virtualrealitybril kon vliegen. En hilarisch hoe drie buurtgenoten buiten op een krukje op de stoep wachten op de terugkomst van de duiven. Dwars door de Lage Landen is slow-tv to the max. En laat dat nou net iets zijn waar ik in deze onrustige tijden zo’n behoefte aan heb!
Bron: VPRO.nl
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
