Franska.nl

Ik kan niet goed zeggen wanneer het erin sloop. Ik weet ook niet meer of het geleidelijk ging of dat het er opeens was. Het verschil zit ‘m in ieder geval hierin: eerst had ik een auto waar ik gewoon instapte, die ik startte en dan karren maar. Het was een automatisme, dat autorijden. Ik dacht er niet bij na. Daarna, nadat er iets veranderd was, verhield ik me op een andere manier tot die wagen en was het alsof ik elke keer een klein hobbeltje moest nemen voordat ik wegreed. Ik kende dit heus wel; mijn moeder had het ook. Reed jarenlang met haar dubbel te klutsen Volkswagen Kever in de rondte en kwam toen opeens met smoezen dat ze ‘last van haar handen had’ (reumatisch was ze inderdaad) en dat dat sturen (zonder stuurbekrachtiging uiteraard) te zwaar voor haar was geworden. Maar toen er een andere auto kwam, met wél die fijne stuurbekrachtiging, kroop ze er ook niet meer in. Ze draaide wat om de hete brei heen als ernaar gevraagd werd, naar waarom ze niet meer reed. En wij wisten allemaal: ze durft niet meer. En dat is al heel lang het geval.

Ik heb me ertoe moeten zetten, om te blijven rijden. Elke keer weer dat hobbeltje nemen en dan pas ‘karren maar’. Vooral aan de weg moeten zoeken in het tijdperk van vóór de navigatie heb ik nachtmerries overgehouden. Ik moest een keer in Gent zijn, waar ik me ten langen leste in paniek op de mannen van de stadsreiniging heb gestort en ze heb gesmeekt om me alsjeblieft te helpen de straat te vinden waar ik moest zijn, want ik kwam er echt niet meer uit. En hoppa-awel-zunne reden ze met hun vuilniskar voor me uit naar de plaats van bestemming. 

Het is een erkende fobie, dat niet meer durven rijden: axamofobie om precies te zijn. Waar überhaupt de helft van alle autorijders af en toe wat nerveus achter het stuur zit, lijden maar liefst één miljoen landgenoten aan die echte rij-angst en, je voelt ‘m misschien al aankomen: de overgrote meerderheid van die axamofobisten is vrouw. 

Mocht je nou denken: vast een keer een ongeluk meegemaakt waarna dat trauma ging etteren. Nee dus. Meestal puur een kwestie van onvoldoende routine, te weinig vlieguren. Auto open, sleutel in het contact en karren maar is hier het credo. ‘Je moet natuurlijk wel blijven rijden,’ sprak ik mezelf dus meer dan eens streng toe. Maar als ik mag kiezen, dan ga ik heerlijk ernaast hangen of lekker achterin met de hond. Beetje kijken, beetje mijmeren en verder niks.