Franska.nl

Vrouwen­dingen

 

‘Het is altijd hetzelfde,’ zegt hij. ‘Wat?’ vraag ik. 

 

‘Dat gezeik met die wijven,’ mompelt mijn schrijfcollega terug. 

 

‘Pardon?’ gil ik vragend. We staan bij de koffieautomaat van een groot bedrijf. We zijn daar omdat we samen content gaan schrijven voor de website van deze gezamenlijke klant. Hij gaat het technische gedeelte voor zijn rekening nemen, want dat moest goed, zeiden ze daar. En ik heb toen alleen maar gezucht. Ikzelf ga al dat technische gedoe een beetje boeiend aan elkaar schrijven. Boeiend en toch leesbaar, én een tikje vermakelijk graag. Ik ben er dus eigenlijk alleen maar voor de gezelligheid. 

 

Nou kunnen we hier een hele discussie over gaan opzetten – waarom ik dat dan accepteer, enzo – maar ik zeg je eerlijk dat ik al blij was dat we er allebei hetzelfde voor kregen. Toen ik ontdekte dat mannen en vrouwen die hetzelfde werk deden hier gelijk betaald werden, vond ik dat al heel wat. En we waren er nu dus om een vergadering bij te wonen over de opzet van de site, en tijdens deze vergadering gebeurde het. Twee collega’s kregen slaande ruzie. Iets wat mijn schrijfcollega dus toeschrijft aan het ‘vrouw zijn’ van die twee. 

 

‘O? Hebben mannen nooit onenigheid op de werkvloer dan?’ Ik wil het toch even weten. 

 

‘Minder,’ antwoord hij resoluut. ‘Véél minder. Mannen zijn meer geneigd om een team te vormen, en dan samen gewoon de klus te klaren. Kijk maar naar de sport,’ geeft hij als voorbeeld. ‘Samen winnen die mannen een toernooi.’ 

 

‘Ehhhh, welk toernooi hebben herenteams onlangs dan nog gewonnen?’ vraag ik vilein. ‘Ik ken eigenlijk alleen maar vrouwenteams die kampioenschappen winnen.’ 

 

‘Goed voorbeeld!’ scoort mijn collega dan meteen. ‘Ook in díe vrouwenteams is er altijd eentje die dan toch net even meer aandacht wil. En daarmee doorbreken die types veel te vaak het teamspirit-gevoel. Want weet je nog bij het WK damesvoetbal? Die ene met steeds weer een ander kapsel? Ander kleurtje, ander motiefje, enz. Dat deed ze niet om de wedstrijd te winnen, maar om de strijd om de aandacht te winnen! Er is in een vrouwenteam altijd gedoe om aandacht en credits. En zo ook hier op deze werkvloer. Dat zag je net gebeuren.‘ 

 

‘Nou, ik vond ook dat die ene vrouw alles naar zich toe trok hoor,’ zeg ik nog. ‘Ik kon me voorstellen dat die boze vrouw daar ontzettend de pest over in kreeg. Zodra er complimenten aan te pas kwamen moest duidelijk worden gemaakt dat die ene dat geregeld had. Ik vond dat ook irritant. Maar ik zou zoiets van een man ook bloedirritant hebben gevonden. Dat heeft toch niets met vrouw zijn te maken? Dit was gewoon een irritant mens.’ 

 

‘Ja, en dat vonden die andere dames ook. Al jaren vonden ze dat! Maar er is schijnbaar nooit iemand geweest die dat tegen haar heeft durven zeggen. Nu echter de bom barstte was iedereen het daar ineens roerend over eens. En wel zó snel dat dit onderling al veel eerder besproken moet zijn geweest. En dat is een typisch vrouwendingetje! Wel over elkaar lullen bij de koffiemachine, maar… Ja, wat sta je me nou aan te kijken?’ 

 

En ik wijs even op onszelf en de koffieautomaat. 

 

‘Ik zou het ook tegen háár gezegd hebben,’ roept hij dan. ‘Mannen gaan niet met iedereen staan roddelen over Pietje, behalve met Pietje zelf. Dat is echt een vrouwending!’ 

 

En toen werden we weer naar binnen geroepen in de vergaderkamer. De lucht was blijkbaar weer geklaard. 

 

En ik heb hier eigenlijk nooit meer aan gedacht tot ik las over García, Boschker en Brama. 

 

Drie heren uit de voetbalwereld die zich gedragen zoals “wijven” dat blijkbaar altijd doen. En ik ga zo meteen toch even mijn schrijfcollega op deze kwestie wijzen. Of is dat dan weer te vrouwelijk? 

 

Beetje over elkaar lullen achter elkaars rug. 

 

Tsssss. Dat doen mannen toch niet? Hahahaha.